Son ağaç kesildiğinde/yandığında, son nehir zehirlendiğinde, son balık tutulduğunda; beyaz adam paranın yenmeyen bir şey olduğunu anlayacak. Kızılderili Atasözü

Düşünsene, Kanadında kendi dünyanı taşıyorsun. Öyle minnetsiz, öyle hür.

Ya değilse . Bildiğin bilmediğinse? Küfleri kazınıp, çiçeklenir mi duvarlar¿ Geceye bakan gözlerin, Günü özledi mi? Çarede biçare kaldı mı sözcüğün? Yaban mı , yalan mı yansıman? Geç vakit, uykunu al düşümden.

değişiyor gecenin karanlığı, gölgeler hâlâ direniyor. urganları boynundan çekip alan, hüzün küskün elleriyle yine dikiyor çiçekli elbisesini. yapraklarını salıyor, daha önce geçmediği topraktan yollara.

Karışıyor cümlelerin virgülü, Suskunluğunu kaldırıyor Raftaki kitapların arasına, Daha çok gülümsemeyi denediği Puslu bir aynadan izliyor kirpiklerini. Adım atıyor rüzgarın sesine, Öğreniyor yaşamayı yeniden, Hüznü içinde yinelemeden.

Mevsim yaz.. Oysa kuru yapraklar savruluyor omuzlarımdan, Gönlüm, adası suya gömülmüş bir deniz.

İnsan kendini unutmak istiyor bazen, Hiç bir şeyi bilmemek hatta.

Birken iki olmak matematiğin işi, Sevmek ikiyi bir yapar.

Akıntıya kapılmak için çırpınırken, Zaman her saniye kıyıya vurup durur kendimi.

Nereye giderse gitsin, kırmızı balon kırmızı balondur..

Ben kelimlerin ağında kıvranan yüzgeç, Sen göğsüne beni yatıran sevinçli o tekne. Soluk soluğa anlık bi diken üstü vuslat, Salınmadan dalgaya, uzaklaştıkça ölesim var.

Her bahçe çiçeklensin diye sulanmaz, Bazıları daha derin kazabilmek için sulanır.

Her şeyin geçip izi kaldığı yerdeyim, İçimde bir "ağlamak" kaldı.

Ne sabahı göreyim, ne sabah görüneyim; Gündüzler size kalsın, verin karanlıkları! Islak bir yorgan gibi, sımsıkı bürüneyim; Örtün, üstüme örtün, serin karanlıkları. Necip Fazıl Kısakürek, Çile, s.157.

Geçti hevesin ışığı bi tutam nefesle Adım adım sürümekmiş kavuşmak. Adanacak bir şey kalmıştı içimde, Sen hiç ayrılığa sarıldın mı acını yutkunarak..

Hangisi canımı ölesiye yakan.. Kanatlarımı alabilecek kadar Yaklaşmasına izin vermek mi? Yoksa bu kadar yakınken, Nasıl bunu yapabildiği mi?

Çiçeklerim solarsa tazelerim. Üzülürsem ; Kendime yeniden öğretirim gülümsemeyi. İyileşir içimdeki yaralarım..

Büyüttüğüm kadını yaralayan; İçimdeki çocuğun umudu.. Çünkü sanmak bir aslanın pençesi, Ruhum o pençede çaresiz bir kuştu.

Ki şiir; Bir tutsaklığın bitimidir.. Hürriyete kaçışın kanatlarıdır. Arsız bir ümidin uçurtmasıdır, Gökyüzünün yüreğine doğru uçurulan..

Yolda kalınmıyor nihayetinde, Zaman geçiciliğini her an hatırlatıyor.. "Kendin" için devam etmen gerek!