هی می رم تو پروفایلم که هِدرم رو ببینم.

مقیم. [ م ُ ] ( ع ص ) آن که در جایی آرام کند و دوام ورزد و آن را وطن کند و باشنده و متوطن و ساکن و قرارگرفته. ( ناظم الاطباء ). اقامت کننده. قاطن. ساکن. جای گرفته. جای گیر در جایی.

بروکلی رو با ‌پاپریکا و پارمزان و لیمو ترش و روغن زیتون که رفتن تو ایرفرایر به غایتِ خلقتِ خویش رسوندم.

دو تا حالت هست که "گُسست از واقعیت" می ده،یکی ش که طبیعتاً سایکوزه اون یکی ش تجربه ی غمِ شدیده.

امشب "خلق شدگان یک روز" یالوم رو شروع می کنم.

به خودم پیچیدم از دیدن بچه م تو اون وضعیت.

راستش قلبم مچاله شد از این بی انصافـی.

دلم یه روضه ی خوب می خواد،زانو بغل کنم و گریه.

گِرَم کردنِ دونه های قهوه و آسیاب کردن شون برای کاپِ روزانه،این کارِ محبوبم.

این قسمتِ اکنون رو چه دوست داشتم،کاش می شد منم برای ادبیات کاری کنم.

هر چی بابت اون چند تا آدمِ بیخودی که تمام این سال ها اومدن تو زندگیم و رفتن سوخت دادم این دخترا جبرانش کردن. "ن" با یه پیام که آدرس بذار برات فلان کار رو بکنم قلبم رو گرم کرده امروز.

"به عدّه ی تو نشستم پری وشی زادم"و شب به خیر.

انگار که یک کوه سفر کرده از این دشت .

چرا هر چی می سابم پاک نمی شه؟ بیست سال گذشته از روش!

مثل اینکه جدّیه! بعضیا آبِ خوش از گلوشون پایین نمی ره،طبقِ وعده.

خدا می دونه بعد یه روز تمام وقت مادر بودن چه قدر خسته و خُل و دیوانه و پُر و اشکی ام.

دخترم به پیروی از اطرافیان بهم میگه "هانا" و ماما گفتن فراموشش شده و این زیبا نیست.

نمی دونم این خشم قراره با روح و جسمِ من چه کنه! خیلی زیاده.

الان تو اون مرحله ای هستیم که همه شدن متخصص فک و دهان یا پزشکِ کودک و دلسوز و نصایح شون راجع به اینکه این بچه رو از پستونک بگیر تمومی نداره. ببند.

تصمیمِ خودمُ گرفتم،برای بقیه ی عمرم واکنش م نسبت به هر آدمِ جدیدی لگد انداختنه.