به نظرم به تعداد لحظه هایی که زندگی کردیم، نسخه از خودمون وجود داره، همه نسخه هامون هم همیشه زنده ان، توی خودمون هستن، من مدیون اون کسری هایی هستم که درد و سختی کشیدن، بغض قورت دادن، خفه شدن، مرسی کسری
بدی حافظه اینجاس که تو گالریت عکسای شاد قدیمی رو هم که نگاه میکنی، باز درد پنهون اون روزا یادت میفتن، کاش نه چیزی از گذشته یادمون میومد نه فکری برا فردا