Onun kokusu kalabalığın içinde bile yolunu bulan gizli bir işaretti. Ne zaman yanından geçse, havaya yayılan o tarifsiz koku ruhuna işliyor kalbine kazınıyordu. Çiçeklerle bile kıyaslamak nafileydi çünkü hiçbir koku, onun teninden yükselen o benzersiz tarifi taşıyamazdı.

Başkasından duyulsa sıradan kalacak kelimeler onun dudaklarından dökülünce insanı büyülüyordu. Sesindeki tını, kalabalığın ortasında bile yalnızca ona ait bir dünya kuruyor; aşkı en çok gözlerle değil, kulaklara işleyen o gizli melodide hissettiriyordu.

Bir öpücüğünün ya da tebessümünün bıraktığı iz, sadece teninde değil, damak zevkine de karışarak ruhuna kadar işliyordu. Aşk sadece bakmak veya duymakla ilgili değildi. Her temas, her yakınlık, kalbinde tatlı bir iz bırakıyor, unutulmaz bir lezzet gibi hafızasına kazınıyordu.

#15bintakiplesiyor

Onun için bir çift göz sıradan bir yüzün parçası olmaktan çıkıyor kalbine açılan koca bir evren oluyordu. Onu görmek,içinde gizlenen tüm sessizliği umutları ve yaraları da görmekti. Bu yüzden gözleriyle buluştuğu heran aşk ona gözle görünür bir hakikat gibi apaçık hissediliyordu

Artık zamanı gelmedi mi???? #15BinÖğretmenEylüldeGöreve

"Bir sınıfın kapısı daha açılmadıkça, bir çocuğun geleceği eksik kalıyor. Öğretmen ataması lütuf değil, ülkenin yarınlarına borcudur." #15binÖğretmenEylüldeGöreve

1 saniye öncesi, binlerce yıldan daha uzaktır.

Her sabah uyandığında odanın sessizliği, yalnızlığını yüzüne çarpıyor; bir zamanlar birlikte gülüp konuştukları köşeler, şimdi suskun birer mezar taşı gibi karşısında duruyordu. Hayata küsmüştü. Sanki zaman çeşmesi oluk oluk akmaya devam ediyor da onun için kurumuş gibiydi.

Geçen senenin ağustosu ile bu seneninki arasında kocaman bir fark var… Zaman sadece ayları değil, insanı da değiştiriyor.

Kim bilir, belki de zaman bizi en güzel şiirin en güzel dizesine kendi elleriyle koyar.

Solacağını bilse de yine açar çiçekler. Çünkü dünyaya bir kez olsun güzellik bırakmak isterler.

Her şeyin titreşimlerden ibaret olduğunu söyler "sicim teorisi". Belki de hayat kocaman bir senfoni, bizler de kendi ezgisini arayan kırık notalarızdır.

Ve şimdi birçok sayfasını atlayarak bitirdiğim kitabın başından başlayabilirim.

30 Ağustos, sadece bir zaferin değil; bağımsızlığın, umudun ve yeniden doğuşun tarihidir. Bu topraklarda özgürce nefes alabiliyorsak, o günün armağanıdır.

İnsan bazen ağlayamaz da yüreği paramparça olur ya işte öyle...

Kısacık ömür için sonsuz endişeler...

Bedeninde gittikçe artan acıyı neredeyse bir dost gibi kabullenmişti. Acı büyüdükçe, ruhunun derinlerinde tuhaf bir dinginlik filizleniyordu. Ama yara da genişledikçe içindeki boşluk da o denli artıyordu. Ona göre gerçek varoluş, insanın acıyla aynı ritimde nefes almasıydı artık.

Yapılan hatalar silinmez, pişmanlıklar zamanı geri getirmez; ama ikisi de insana, bir daha aynı yolu yürümemeyi öğretir.

Yüzümdeki çizgiler her geçen gün biraz daha derinleşiyor. Her çizgi, senden uzak geçen bir günün gölgesi, her kırışıklık sana kavuşamamanın sessiz bir çığlığı sanki. Ne garip… Yıllar saçlarımı beyaza boyarken, içimdeki özlem her sabah yeniden doğuyor, hiç solmuyor.