میتونم احساست کنم. بودنت رو. نبودنت رو.

قرص‌ها همه‌چیز رو کمرنگ کردن. استرسم، نگرانی هام، علایقم. اما هنوز گاهی میتونم احساست کنم. بودنت رو. نبودنت رو. و دست هام که میخواد هوا رو بگیره. هنوزم به چیزی که میخواستم باهم بسازیم فکر میکنم، هرچقدر بچه‌گانه اما از ته دل بود. قبلا وقتی به آسمون نگاه میکردم، میشد نورت رو ببینم.

روز ۴۱۸۶ام: دارم متوجه درک اشتباهم از بعضی چیزها میشم. اونجوری نبوده که فکرش رو میکردم و کسی هم بهم نگفته! شاید هیچوقت قرار نبوده اتفاق بیوفته. شاید به نفع همه بوده که نشده. آیا این هزینه خوشبختیت بوده؟ آیا این نتیجه قولم بوده؟ میپردازم، تحمل میکنم.

وقتی میگه اگه منو میخوای باید این کوه رو غیب کنی، خودت نشونه رو بگیر دیگه

عجیبه. تلگرام و یوتیوب برام بدون فیلترشکن باز میشن ولی توییتر نه

من با تو اینکارو نمیکردم ولی خب، هرکه به راه خود.

من دقت کردم بچه‌ها، رنگ قهوه‌ای خیلی اسم قشنگ و باکلاسیه. فکر کن یه چیزی رو شباهت بدی به رنگ قهوه. چه حیف که اسمش مثل بقیه چیزامون با گوه هم صفت شده.

هم میهنان عزیز!ازرفتن به مترو به عنوان پناهگاه مطلقا اجتناب کنید.از هر نوع تجمعی که توسط رژیم جمهوری اسلامی سازماندهی می شود اجتناب کنید.تونل متروهای تهران و شهرها فقط می توانند تبدیل به گورهای دسته صدها نفر از غیر نظامیان سپر بلا شده شوند. رژیم بدنبال العامریه ۱۹۹۱ است.

هنوزم این زخم درد میکنه. مگه چقدر عمیق بریدی که با وجود همه‌چیز، هنوزم آزارم میده؟ بمیر. همه‌تون برید به درک. از نو میسازم، با کسایی که ارزش دارن. حق خودت بود که اینجوری کنی، منم حق دارم که برینم به خاطراتت و هرچی که ازش مونده. خوشحال باش یا ناراحت، تو برای من مردی. همین.

Ma, I did something today

فقط یه احمقی که با خودش حرف میزنه

شغل من دیدنه. کارم اینه چیزایی که بقیه نمیبینن رو ببینم.

یه خانومی تو مترو حالش بد شد. ناخودآگاه به ذهنم رسید اگه پزشکی میخوندم میتونستم کمکش کنم. اما الان نهایتش ویندوز کامپیوترش رو عوض کنم. نمیدونم اگه تجربی میخوندم مسیرم چجوری میشد. احتمالا خیلی متفاوت. حسرت نیست، کنجکاویه. چی میشد اگر.

گاهی خسته میشم از جنگیدن. دلم میخواد ادامه ندم، فقط بخوابم و به چیزی فکر نکنم. نگرانی هر ثانیه یک تیکه از من رو تصرف میکنه تا دیگه چیزی ازم نمیمونه. خشمی که در پس‌زمینه همیشه در حال غرشه. صداهای تو سرم بهم میگن اینکارو کن اونکارو نکن. ته این مسیر کجاس نمیدونم.

از صبح داره تو ذهنم تکرار میشه "آق مَم خان اخته" و دنبال یه ممدم اینو بهش بگم با اینکه دفعه آخری که یکی اینو گفت کرمان نصفش کشته یا کور شد

به پرنده‌ای که تو این وضع مملکت تخم میذاره چی باید گفت آخه

مدتی بود fd (که با راست نوشته شده) رو نصب کرده بودم ولی یادم میرفت ازش استفاده کنم. دیروز گفتم بذار یه امتحانی کنم. دستور رو نوشتم و اجرا رو زدم. معمولا عادت کردم تو این فاصله، به معنای زندگی و فرصت اندک یادگیری فکر کنم، که امان نداد و بلافاصله پیداشون کرد. Blazing fast

میترسم. از ندونسته‌ها میترسم. از سردرگمی میترسم. از شجاعت دیگران میترسم. از ترسیدن میترسم. از اینکه کافی نباشم، اینکه خودم باشم، اینکه زبونم بگیره، اینکه به حرف صداهای توی سرم گوش بدم. من میترسم. میخواستم دستام رو بگیری، ولی از ضعف نشون دادن میترسم.

شجاعت این نیست که نترسی، اینکه با وجود ترس ادامه بدی. اشک تو چشمام نمیدونم برای چیه. ولی من دیگه از ترس نمیترسم.