Daha ben kendimi tanımazken sana nasıl anlatayım.

Üzüldüğüm biten şey değil. Biten şeye verdiğim değer.

Cümlelerimin sonuna nokta koymak yerine virgül koymayı öğrettiklerinden beridir yarım kalışlığım.

İki elinin avuçlarının arasına aldığın yanaklarımın tuzdan kuruduğu sabahların hesabını bile veremezsin.

Ruhumda kanatlar çırpıyordu umudum. Kanatlarını kırdım.

Fotoğraflı bir kolyem olmuştu. O fotoğrafta hep fotoğrafta kaldı.

Sana kırgın değilim ama bana wladyslwin piyanistte yürüdüğü o sahnede hissettirdiğini de unutmam.

İnsan gerçekten birine geç kalıyor ve bir daha kimse için acele etmiyormuş.

Kalbim yıllar geçse de affetmeyecek.

Ah delikanlıydı bir zamanlar içimde yangınların…

Ortasına gelmişsin hayatın ve içindeki çölden başka hiçbir kazancın olmamış. Ellerin bomboş…

Taşa anlatsam anlardı. Sen dinlemedin bile.

34 yılda ilk defa bir yıl yüzümü güldürdü. Thanks 2023

Ben hiç dolu dolu ağlayamadım, hiç ağlayıp rahatlayamadım. Ben hep içime atmak zorunda kaldım. Güç olmak zorunda kaldım. Yorulduğumu saklamak zorunda kaldım. Bana acılarımı bile yaşatmadılar.

Bir arkadaşım çok imreniyorum sana hep gülüyorsun hep keyfin yerinde dedi. Kaç bin kez diş sıktığımı, yumruklarimi ısırdığımı, kaç bin kez yüzüme yastık bastığımı, kaç bin kez ic dudağımın kanını emdigimi bilmeden.

Bütün hayatımı kırgınlıkla gecirdim. Yazık.

Nefes alıyorum. Ama yaşadığıma yemin edemem.

Benim de durup nefes almaya ihtiyacım vardı. Ama herkesin yanındaki arkasındaki güçlü dağ olmak zorunda olduğum için hiç cekemedim cigerime.

İnsanın ağlayacak yerinin olmaması yaşayacak evinin olmamasından daha kötüymüş. Bunu da öğretti hayat.

Ablacım senin cihanın var ona rağmen bu kdr agliyorsun. Biz kızlarla birbirimize tutunarak hayatta kalmaya çalışıyoruz, artık şükretsen mi tadını mı çıkarsan biraz #uzaksehir