دوست دارم اول بشناسنم، بعد وارد دنیام بشن، بعد درکم کنن، بعد دوسم داشته باشن، وقتی یکی یه راست میره سراغ دوست داشتن حس بدی میگیرم، انگار یه چیزی درست نیست!

به قول آقامون داستایوفسکی آدم میتونه همزمان که داره برای زندگی تلاش میکنه و میجنگه به رفتن و گم و گور شدن هم فکر کنه …

عمیق نشدن خواب از شدت اضطراب یکی از زجر‌آور‌ترین تجربه‌هاییه که وجود داره.

از آدم‌هایی که مجبورم می‌کنن براشون بهانه بیارم بدم میاد. جواب پیامتو نمیدم چون باهات حال نمی‌‌کنم، زنگ می‌زنی قطع می‌کنم چون حوصله ندارم، باهات بیرون نمیام چون کیری هستی. خواهش می‌کنم مجبورم نکن بهانه الکی برات پیدا کنم.

از آن فراز و این فرود غم مَخور زمانه بر بلند و پَست می رود... • هوشنگ ابتهاج

همین.

از لحاظ روحی نیاز دارم فاصله خونمون تا دریا پنج دیقه باشه.

صرفا جهت یادآوری: آدم‌ها می‌تونن دوستت داشته باشن و باز هم بهت آسیب بزنن.

بدم میاد تو جمع گیر میدن “سرتو نکن تو گوشی” “دفعه بعدی گوشی فلانی رو بگیریم” “معتاد گوشی ای ها “ بابا من گوشی رو بذارم کنار اولین کاری که میکنم یکی میزنم تو دهن تو.

من فکر میکردم اگه من خوب باشم همه خوبن، اگه من دل نشکنم کسی دلمو نمیشکنه، اگه من ناراحتشون نکنم کسی ناراحتم نمیکنه؛ اما خب اینطور نبود.

می‌گفت: «من توقع ندارم خوش‌بخت باشم. من فقط می‌خوام آروم باشم. چه زمانی که خوش‌حالم و چه ناخوش، می‌خوام آروم باشم! »

چهار تا امتحان هفته بعدمو خوب بدم ديگه هيچي نميخام🚶🏾‍♀️

نمی‌خواهی باور کنی؛ اما مدت‌ها است عمیق‌ترین حسی که داری این است که دیگر چیزی را عمیقاً احساس نخواهی کرد.

کاش این ببخشید گفتن از دهن من بیوفته. می‌خوام حقمو بگیرم ببخشید فلان. می‌خوام رد شم ببخشید. میخوام بشینم سر جای خودم ببخشید. زهر مارو ببخشید.

از نیمه‌ی تاریک وجودم می‌ترسم. از این‌که همه‌ی تلاشم رو بکنم و باز زورم بهش نرسه می‌ترسم.

واسه مني كه اضطراب اجتماعي دارم سوتي دادن توي گروه ٦٠٠٠ نفري دانشگاه يعني مرگ🚶🏾‍♀️ بعد انتظار دارن الان گريه نكنم😭

غم واقعی اشکتو در نمیاره؛ ساکتت می‌کنه

خوب ندادم ولي تموم شد👍🏼 (🍆م تو رشته كامپيوتر)

اينم ميگذره=)

تا كِي بايد وانمود كنم حالم خوبه؟