หนึ่งก้าวสู่เส้นทางแห่งการล่าเปลวเพลิง บัดนี้ข้าได้ไขว่คว้าสู่การเป็น「 ปฏิปักษ์ 」โดยสมบูรณ์ รอยร้าวของโลกอันเผยแง้มความเจ็บปวดให้เซ็งแซ่ นับแต่นี้ที่นั่นล้วนมี ข้า ประกาศชัยกู่ร้องเหนือสิ่งอื่นใด เพียงม่านอำพันสบมองต่อปราการครั้งหนึ่งเคยเรืองโรจน์

⠀⠀⠀ ยุคสมัยอวสาน ของบัณฑิตปรัชญาเมธีผู้นอกรีต สติปัญญา ขับเคลื่อนสรรพสิ่งยุ่งเหยิงให้ดำรง และดำเนิน ถือครองมวลองค์ความรู้นับอนันต์ ความบริสุทธิ์ที่ไม่อาจหยั่งถึงพลังอำนาจจิตฺต วิวัฒนาการสู่ปรมัตถ์หนึ่งเดียว สูงส่งเหนือดวงดารา ความศักดิ์สิทธิ์ใดจากคำพยากรณ์ทั้งปวง

ครั้งหนึ่งเมื่อผู้สืบบัลลังก์ยังคงเป็นเพียงผู้นำทัพแห่งกองทหารโดดเดี่ยว พร่างเปลวเพลิงฉายประกายตกกระทบ สาดส่องสู่เรื่องเล่าขานรอบกองไฟให้ลือทั่ว ครั้งหนึ่งจึงมีแม่หมาป่านามวอสทรอส ผู้มีความสามารถสามารถควบคุมความเป็นไปของปฏิหาริย์แห่งเหมันตร์ปรากฎกายขึ้น ณ ที่แห่งนั้น

ไม่ต้องเสียสละใดๆ...? ไม่มีทาง การเสียสละต้องเกิดเพื่อให้เกิดผล และเราจะต้องชนะเพื่อไม่ให้เกิดคำว่าสูญเปล่ายังไงล่ะ

⠀ ⠀ ⠀มัสยาแหวกว่ายเวียนวน ณ ก้นบึ้งแห่งอนธการ เสาะแสวงแสงสว่างในสมุทรมืดมิด เกลียวคลื่นแห่งความระทม กระแสแห่งคำลวง คำสาปส่งและสามานย์ชะตา ซัดสาดมนายตนะจนกลวงเปล่า ธงดาบที่แสนเย็นยะเยือก จงร่ายเริงระบำเพื่อความทะเยอะทะยานอันร้อนรุ่ม สูญเสียตัวตนและแหลกสลายไปในท้ายที่สุด ⠀

เถ้าถ่านนับไม่ถ้วนหลอมรวมใจ ส่องประกายสว่างไสวขับไล่ความมืดบนเวหา ผลัดกันเผาไหม้ตัวตน จนเหลือดวงดาราเพียงหนึ่งเดียว ข้างใต้ห้วงลึกมหาสมุทรไร้ก้นบึ้ง ถึงเวลาเล่าขานแก่ปวงชน ก้าวต่อไปเถอะ เพื่อพิชิตยอดเขา เชิญสานต่อไปเถอะ เรื่องราวของพวกเรา อันมีนามว่านักรบและองค์ราชัน

█ ██ ███ … ███ ███ ██████ ██ ██ ███ ███ █ █ █ ██████ █ ███ ██ █ ███ ███ ██ ███ ██ █ █ ███ ███ ███ ██ █ ███ ███

พ่ายสิ้นมลายสูญ กระแสสินธุของเหล่าไซเรนร่ำไห้และเงียบงัน ยามคำมั่นสัญญาของงานฉลองมิอาจเป็นจริง มัจฉาผู้รอดเพียงหนึ่งพลันเห็นแสงสว่างแรกของชีวี เมื่อยามกลายเป็นคมศาสตรา มิมีวันแปรพักตร์อีกต่อไป

—— ‘คู่หู’ —— ‘ผู้บุกเบิก’ ㅤㅤㅤㅤㅤ∙ ∙ ∙ ไม่สิ， ㅤㅤㅤ『วีรชนในใจฉัน』 การเดินทางต่อจากนี้เป็นของเธอแล้วล่ะ ทั้งความเชื่อมั่น ความหวัง ความศรัทธา—หรือสิ่งอื่นใดก็ตาม，ทั้งหมดทั้งมวลนั่น จะขอส่งมอบมันต่อให้แก่เธอ หวังว่าปลายทางของเธอจะเป็นหนทางที่มีแต่แสงสว่างโอบล้อมนะ

โชคชะตาไม่ใช่สิ่งที่ใครอื่นมีสิทธิ์กำหนดแทน— ถึงคิดอย่างนั้น การเผชิญหน้านี้ไม่ใช่เพื่อความรู้สึกส่วนตัว แต่เพื่อเจตจำนงส่วนรวม แม้แสงทองอร่ามไม่คุ้นตา ตัวตนของเขายังแจ่มชัดแน่วแน่เช่นเดียวกับเสียงคำรามก้อง การเผชิญหน้านี้— เพื่อเบิกทางสู่ศักราชใหม่ที่หลุดพ้นจากบ่วงควบคุมชะตา

僕の願い？ みんなの願いを叶えることだよ それができないなら.. 明日に託すよ みんなの願いは― ふむ.. 平和に生きること、笑顔、笑い声、自由、西へ吹く風、東の夜明けを見つめることだね?

คำเยินยอเป็นเพียงกริชของคนขลาดเขลา ต่อให้มียศประดับให้คนเรียกขานว่าราชัน เรามิได้ต้องการให้ใครมาล้อมวงร้องเพลงสรรเสริญ แต่ในเมื่อพวกเธออยากริลองเล่นบทตัวตลกนัก สนใจลองกลายมาเป็นเบี้ยหมากของจักรพรรดินีดูไหม ? อย่าลืม ต้องเงียบให้สนิทด้วย ก็ตัวหมากมันมีปากพูดซะที่ไหน ใช่มั้ย?

มัจฉาหลงฝูงปรากฏพร้อมท่วงทำนองเดียวดายจากห้วงทะเลลึกที่หลั่งไหลสู่โสตประสาท กายาดำดิ่งสู่ก้นบึ้งอันมืดมิดใช้แบกรับมหาสมุทรที่ท่วมท้น ยามเมื่อเผชิญกับแสงสว่างจึงกระเสือกกระสนรนเข้าหาโดยสัญชาตญาณ นักบรรเลงผู้ชาญศึกจึงรู้แจ้งในบันดลว่าควรหันเหคมศาสตราชำระโลหิตนี้ไปทิศทางใด

ทุกสิ่งอย่างจะราบรื่นได้ด้วยดีเมื่อมี 【 พวกเรา 】 ฉะนั้นอย่าได้กลัวการหลงทาง หวั่นเกรงต่อความมืดมิดใดในคืนไร้แสงนำพา ขอเพียงแค่ล่องตามสายลมตะวันตกไป ก็จะได้เจอกับ 【 พวกเรา 】 อย่างแน่นอน ไม่ว่าในวันนี้หรือวันไหน ท่ามกลางฟ้าใสหรือเมฆหม่น เดินทางไปสู่วันพรุ่งนี้ด้วยกันเถอะ ～.ᐟ

【 พวกเรา 】 ในอดีตย้อนไปกว่าพันปีที่ผ่านมา ก็ได้มอบบทเรียนให้กับเหล่านักเรียนมากมาย ไม่ว่าจะวรรณกรรม ประวัติศาสตร์ ภูมิศาสตร์ หรือคณิตศาสตร์ ถ้าอยากได้ความรู้แขนงไหน อย่าได้ลังเลมาถาม 【 พวกเรา 】 ล่ะ เพราะแม้แต่นักปราชญ์เก่งๆ ยังเคยขอศึกษาประวัติศาสตร์กับ 【 พวกเรา 】 ด้วยนะ

ผู้ชนะจึงจะมีสิทธิ์วาดเขียนบนหน้าประวัติศาสตร์ เกมกระดานที่เดิมพันด้วยชีวิต พัวพันกับโชคชะตาคนนับไม่ถ้วน เราไม่อาจลดหย่อนปล่อยมือจากมันได้แม้วินาทีเดียว ทุกทางเลือกมีสิ่งที่เราต้องแลกเปลี่ยน ทุกทางผ่านมีสิ่งที่เราต้องสูญเสียไป

ไวโอลิน อาจดูเป็นเพียงบรรเลงภัณฑ์สามัญแต่แท้จริงคือคมดาบในคราบของเสียงเพลง เมื่อท่วงทำนองเริ่มบรรเลง ความไพเราะกลับกลายเป็นกับดัก ไม่มีผู้ใดตระหนักถึงช่วงเวลาสุดท้ายก่อนถูกปลิดชีพลง เสียงที่น่าหลงใหลกล่อมศัตรูให้เผลอไผลและพรากชีวัน ดำดิ่งสู่ห้วงนิทราอันสงบ ทั้งอ่อนหวานและอันตราย