aralık kapılardan geçiyor
geceye emanet edip
yarı ölü bedenini
bir düşü yaşamak-uyanmak
arasında gide gele
geçiyor ardında
ışık olduğunu sandığı kapılardan
kopacak günü geldiğinde
ah kopacak bir parçam benden
sende kalacak
senden olan
sana kâr
bana düşman olacak
kelimelere değmemiş bir anlaşmayla
hiç uzanmamış gibi koynunda
toprağından köklerim kopacak
hırsla çakarım kibriti
ilk nefeste yarılanır cigaram
bir duman alırım dolu
bir duman kendimi öldüresiye
biliyorum sen de mi diyeceksin
ama akşam erken iniyor mahpushaneye
ve dışarda delikanlı bir bahar
seviyorum seni
çıldırasıya
Ahmed Arif
bugün pazar.
bugün beni ilk defa güneşe çıkardılar.
ve ben ömrümde ilk defa gökyüzünün
bu kadar benden uzak
bu kadar mavi
bu kadar geniş olduğuna şaşarak
kımıldamadan durdum.
Nazım Hikmet