مشکلم اینه که زیادی آگاهم، آگاه به علت اتفاقات اطرافم، آگاه به حال آدما و دلیل روانشناختی رفتاراتشون، آگاهم به قوانین طبیعت و جامعه و حتی ثانیه هایی که میگذرن... و اینا باعث میشن که نتونم مثل آدمای دیگه از چیزای ساده لذت ببرم، چیزایی مثل فوتبال دیدن یا رقصیدن...

سال جدید، همون آرزوی تکراری...

ما بیشتر در تخیل رنج می‌بریم تا در واقعیت

هر طور که فکرشو میکنم باید عنوان پایان نامم «بیگاری و مشغول کردن دانشجو» میبود.

معمولا درک دغدغه‌های متفاوت من، آدم ها رو از منطقه‌ی امنشون خارج میکنه و باعث میشه به چیزهایی فکر کنن که معمولاً ازشون فرار میکنن. احتمالا به همین خاطره که هم صحبتی با من یکم ترسناکه.

بین ارزش‌های من و «باید های جامعه» تضاد فاحشی وجود داره و مسیر جامعه زیادی برای من پیچیده است و من زندگی ساده‌تر و پرمعنا تری رو خواستارم.فکر کنم راهکار از بین بردن «باید» ها نباشه، بلکه شاید بتونم نگاه تازه‌ای بهشون بندازم. شاید به جای در هم شکستنشون راهکار در بازتعریفشون باشه.