در هیچ حوزه‌ای دیگر از دانش، چنان که در منطق محض، ابهام فاجعه‌بار نبوده است، در هیچ‌کدام سردرگمی مفاهیم/die Verworrenheit der Begriffe/ چنان عمیق پیشرفت دانش را عقب نیانداخته است، یا چنان پیشاپیش جلوی آغاز بینش‌ِ به اهداف حقیقی‌اش را نگرفته است. هوسرل، پژوهش‌ها، ۶۷§، ۲۴۶.

هوسرل به دنبال مفصل‌بندی منطق محض به‌مثابه یک علم پیشین محض بود، یک mathesis universalis/ریاضیات عام در معنای لایب‌نیتسی آن؛ این منطق محض باید با نظریه‌ای درباب طبیعت بنیادین ابژه‌ها، با یک هستی‌شناسی صوری تکمیل می‌شد: نظریه‌ای محض درباب ابژه‌های آگاهی.

به دوست عزیزی که ندارم و به امیدی که جسدش زیر لگدهای واقعه مانده: کاش بودید، امروز نیازتان دارم، بسیار، بسیار، بسیار.

نشسته‌ام به تناول اندوه و لابه‌لای بمباران پیوسته‌ی جان گاه چیزکی می‌خوانم، یادداشتی، انگار چنگ زده باشم به چه نمی‌دانم؛ تداوم پیوسته‌ی «چرا»، جنگ با شیاطین پیروزمست. از دیوار هم پرسیدم «تو اگر من بودی چرا فرو نمی‌ریختی؟» پاسخی نیامد.

من شرمی از کمک‌خواستن و کمک‌گرفتن ندارم ناتانائیل، اما فهمیده نشدن دردش بیشتر است؛ انگار دوبار درد را بپیمایی، یک بار برای خود، یک برای دیگری.

افسانه‌ی اِگوی عامل چیزی جز تجمیع خانواده، ثروت و طبقه نیست؛ اگو مصرف‌کننده‌ی این تجمیع است نه آن سوژه‌ی خودبسنده‌ی عامل که کارش شناخت و تغییر جهان است.

او هم شیطان است هم فرشته‌، هم جلاد است هم امید، هم دشنه‌ای که درون خود می‌چرخانم و هم مرهمی که بر زخم می‌گذارم؛ فلسفه را می‌گویم، درد عجیبی‌ست.

خانواده در عصرهای یکشنبه؛ حضرت انگار چندتا تخم‌سگ چند لحظه‌ی قبل به بچه‌ها پرونده و کله‌ش نامناسبه.

ناخن‌های کشیده‌ی ملون و انگشتان کشیده‌ی زیبا، شبیخون!

نامحبوب ژن، ژیان، ئازادی، چه در این فرم چه در ترجمه بسیار بسیار بسیار لقمه‌ای گنده‌تر از دهان مرد ایرانی بوده و هست هنوز؛ اگر جانی در این مفصل‌بندی رهایی‌بخش دمیده شده و می‌شود از سمت زنان بوده و هست؛ تن‌ها و جان‌های ممنوعه‌ی کوییر بماند که مکملی اگر می‌شود متصور شد همین است.

احساس می‌کنم این اضطرابی که هر روز صبح یک تا دو ساعت بعد بیداری تجربه می‌کنم از درون بدنم رو پکونده، هر صبح انگار یک سال بدنم پیرتر میشه، انگار گله‌ای سگ وحشی افتادن دنبال تنم و قلبم و فهم بدنم از موقعیت جز اضطراب و هراس نیست.

با فرسخ‌های نوری فاصله سرمایه‌داری و هژمونی مطلق پول کثیف‌ترین و غیراخلاقی‌ترین مصنوع دست بشره؛ هیچ کثافت، دنائت و حماقتی نمی‌تونست اینطور انسان رو به یک حیوان منفعت‌پرست محض تقلیل بده؛ همین.

در عصر امپراتوری اسرائیل مضحک‌ترین چیز دم زدن از حقوق بشره؛ چیزی مشمئزکننده‌تر از سفیدِ درحال تجاوز به این مفهوم نیست؛ کثافت وضعیت هر بحث از حقوق انسانی، حق امنیت و عدم تجاوز به خاک رو عمیقاً ابزورد می‌کنه. اسرائیل قاطع‌ترین نشانه‌ی توخالی شدن مطلق فرهنگ غربی و ارزش‌هاشه.

کاش جسدم در آن قایق لمیده به زیر ماه آرام گرفته بود و آب با خود می‌بردم به اعماق شب و نیستی. اثر از ئییجیرو کوبایاشی‌ست به اسم «خنکای غروب بر [رودخانه‌ی] سودیما».