دارم سعی میکنم فکر نکنم این جوکی که میگه شاید افسردگی نبود و فقط آلمان بود، درسته، ولی شایدم هست :)))

میدون غاز دانشکده ادبیات جایی بود که تا پیریم ازش یاد میکنم.

Not the first time I wake up with a sore throat on my birthday :')

دو هفته کلی فارسی حرف زدم و هی فرانسوی شنیدم و انگلیسیم لهجه گرفت، از امشب دوباره آلمانی آلمانی‌.

به جرمنی وقت میدم بهم زندگی خوشحال بده، اگه نه ارزش اینهمه دوری و اشک ریختن هر دفعه از خواهرم خداحافظی میکنم رو نداره.

وقتی دانشگاه نمیرم معلم بهتری هستم😄

نیازمند وایستادن در تاریکی دور میز مزه و فریاد زدن آهنگهای قدیمی ایرانی هستم :`)

دیروز خیلی احساس خوبی داشتم که ملت آلمانی حرف میزنن و من میفهمم چی میگن و حال میده. امروز یه لحظه تمرکز نمی‌کردم کلی مکالمه از دست داده بودم و دیگه نمی‌فهمیدم داستان چیه و حوصله‌ی فهمیدن و حرف زدن نداشتم. آدم تو کشورش میمونه این چیزا رو تجربه نمیکنه.

شاگردهای سی چهل پنجاه ساله‌ای دارم که مثل کودکان دبستانی رفتار میکنن و تمام انرژیمو تخلیه میکنن :`) و باعث میشن فکر کنم یه معلم بهتر از من ممکن بود باهاشون چیکار کنه.

چهار سال گذشته، اونموقع شاگردهام کودک بودن، حالا بزرگسال، و امروز دوباره از اون معلممون یاد کردم چون هیچ جوری با این شاگردها نمیشه کنار اومد و هرروز دیوونه‌م میکنن :)

روزی که دیگه درد نداشته باشم شیرینی میدم :`)

نمیدونم چرا فکر میکردم تا برم توی این مدرسه موسیقیه با استقبال و مهربانی مواجه میشم و سریع باهام کلاس هماهنگ میکنن، برعکسش اتفاق افتاد.

به سارینا گفتم داریم هی به اون سنی که دوستامون موو این/ نامزد/ ازدواج میکنن نزدیکتر میشیم، گفت نزدیک میشیم؟ توشیم! از اونموقع حتی بیشتر هم داره این اتفاقات میفته😄 من فقط داشتم باور نمی‌کردم.

تو دانشگاه و رشته‌ی مورد علاقه‌‌ت درس خوندن خیلی باحاله. مثلا تو علامه ما یه مشت نِرد بودیم که همو پیدا کرده بودیم، یکی آلمانی یکی فرانسوی، انگلیسی یا فلسفه یا هر رشته‌ی دیگه که اونجا بود. بعد می‌دیدی فقط مغز تو نیست که این شکلی کار می‌کنه.

کل امروز رو خونه و پشت پنجره سپری کردم ولی آمازون سفارشمو نیورد :(

دوستات خونه زندگی تشکیل میدن بعد هر دفعه میری خونه‌شون یه نشونه از تو روی در و دیوار و قفسه‌ها بیشتر شده :`)

زبان رو به عنوان زبان خارجی در کاربرد دانشگاهی یاد میگیری، بعد یاد میگیری چجوری روزمره با جوونها حرف بزنی، بعد پیرها باهات حرف میزنن و نصفش رو نمی‌فهمی :)

متوجه شدم من برای حمل دوچرخه با قطار کوچک و ضعیفم :`)

یهو یه جوری سرده و شوفاژها هنوز راه نیفتادن، که انگار میخوان سیستم ایمنیمونو تست کنن!

توی دلم ناراحت دوستی‌های ازدست‌رفته و کمرنگ شده و دوری‌ام، انگار هیچ چیز مثل قبل نمیشه. ولی دوستانی دارم که برم سرزده روزم رو براشون تعریف کنم و غر بزنم و حالم خوب شه. چشمام رو باید به چیزهای بهتری که به دست اوردم باز کنم.