خاک تو سر این روحیه‌ی لطیف من.

از موارد بی‌اهمیتی که می‌خوام بهتون بگم اینه که انگشت کوچیکه‌ی پام خورد به پایه‌ی تخت و از جا در رفت ولی تا بهش دست زدم یه صدایی داد و برگشت سر جاش. الانم کبود شده.

این منم

امروز با مامان روشان که حدود ۳۵ سال پیش توی دانشکده‌ی ما درس خوندن نشستیم حرف زدیم و کلی خوش گذشت. روشان خودش همیشه به قلبم نور می‌تابونه و امروز فهمیدم این نور از کجا میاد.

من همیشه فکر می‌کردم فقط سر لحظه‌ی تحویل سال نو و تولد خودمه که احساساتی می‌شم و گریه می‌کنم اما امروز سر اینکه روشان به دنیا اومده از خوشحالی زیاد گریه‌م گرفت.

هیچ‌جوره آماده‌ی شروع هفته نیستم. کمک.

یه مدته یک پی‌ام‌اس تمام‌وقتم. بازم کمک.

سر همین مبحث یه بار معلم‌مون گفت من بن مضارع مصدر نالیدن رو به نفر پشت سرم بگم، زل زدم توی چشمای روشان و بهش گفتم بنال نال.

این هم خیلی جالبه که قبلاً از یه کتابی خوشت نمی‌اومده ولی الان که می‌خونیش می‌بینی یه سری چیزای جالب داره و بدت هم نمیاد.

اردیبهشت هم اینجوری.🪂

«می‌دونی بعضی وقتا فکر می‌کنم ما اصلاً نگرفتیم که زندگی واقعاً کی شروع شد، انگار از وقتی راه افتاده از ما جلو زده و ما همون‌طوری موندیم.»

امروز از صبح همه‌ش ته دلم خالی می‌شه و پر هم نمی‌شه. خالی و خالی‌تر.

کلمه‌ی جدیدی که می‌خوام هی ازش استفاده کنم «قِصّوی»ئه. فلان‌چیز قصویه، فلان چیز قصوی نیست. قصوی.

این هفته‌‌ی آتی رو هم خوش بگذرونیم چون بعدش دیگه فقط ترس و درس.

«هنوز از شب دمی باقی‌ست، می‌خواند در او شبگیر و شب‌تاب، از نهانجایش، به ساحل می‌زند سوسو؛ به مانند چراغ من که سوسو می‌زند در پنجره‌ی من»

«شبی تاریک، می‌دانم بیداری و در بستر جوانی‌ات پنهانی اشک‌هایت را پاک می‌کنی.»

بعضی وقتا به خودم میام می‌بینم وقتی چت جی‌پی‌تی داره چیزای مربوط به ادبیات رو اشتباه جواب می‌ده من سعی می‌کنم بهش یادشون بدم. عقل ادبیاتی.

جدیداً ریتم زندگی برام کند شده ولی خودم خیلی سریع زندگی می‌کنم. اصلاً نمی‌دونم روزهام چی می‌شن و چی کار می‌کنم و چی کار نمی‌کنم. همه‌ش هم حس می‌کنم کم‌کم دارم یه چیزایی که نمی‌دونم چی‌ان رو از دست می‌دم.

بعد از اینکه لپ‌تاپم برای دو سه روز مشکل پیدا کرده بود، امروز نشستیم با چت جی‌پی‌تی، دوست‌پسر مهندسم، عیب‌یابیش کردیم و نتیجه عالی بود. دوباره داره کار می‌کنه.

حالا که تهران نیستیم و همه یه جایی دور هم جمع شدیم، یه وقتایی دچار نگرانی و استرس همگانی می‌شیم و تا چند دقیقه هیچ‌جوره قابل‌ کنترل نیستیم. این موقع‌ها فقط دوست دارم گریه کنم و به همه نشون بدم که حالم بده اما به خاطر ترسناک‌تر نشدن اوضاع هیچ‌جوره نمی‌شه این کار رو کرد.