جدیدا حتی تو نوشتن هم تنبل شدم. هر چیز جالبی که به ذهنم میرسه چندتا کلید واژه ازش رو یادداشت میکنم تا بعدا بتونم کاملش کنم. به خاطر همین سیو مسیجم پر از کلمات بی ربطه که کنار هم چیده شدن.

افسردگی واقعا باهوش و پلیده؛ خودت رو میزاره در مقابل خودت! تمام مدت خودت با خودت میجنگی، دقیقا هر روز و هر ساعت و هر ثانیه! خودت به خودت میزنی! و این ترسناکه اگه تو این مسیر تنها هم باشی.

دلم ميخواست الان كنار آتيش تو ساحل نشسته بودم و يه بطرى نصفه تو دستم بود، خيره به آتيش زير نور ماه، مست، چت، له، گمشده...

"اگه الان برق ندارم تقصیر خودم نیست، ولی اگه بچه‌ام جایی زندگی کنه که فصل گرما برق نداره، تقصیر منه" درست ترین جمله‌ایه که مربوط به بی‌برقی خوندم.

مردمی که بلاتکلیفن موقع جنگ نمیپرن بغل آخوند. اسم این وضعیت مادرجندگی ملیه :))

اینطوریم که هر اتفاقی که میوفته برام یا هر جایی میرم، بعدش انقدر تو ذهنم مرورش میکنم تا بتونم یه چیزی ازش بکشم بیرون که به خودم بگم اینجا ای کاش اینکارو نمیکردی یا اینو نمیگفتی و همونو میکنم پتک و تا اتفاق بعدی میزنم تو سر خودم و این چرته تا ابد ادامه داره.

من واقعا خوشحالم تو دوره‌ای به دنیا اومدم که سريال فرندز هست و میتونم نبینمش.

متاسفانه، گردش ایام بر ماست، نه با ما. سر همین موضوع دارم پاره میشم🚶🏽‍♂️🚬

بعید میدونم گلبول‌های سفیدم بتونن در برابر این ویروس بیناموس مقاومت کنن.

مگه خونه جایی برای آرامش و استراحت نبود؟ پس چرا من حس میکنم در و دیوارای خونه دارن خفم میکنن؟

احساس میکنم دلیلش اینکه تمام بگاییا و سختیای زندگیم رو از بچگی تا الان تو این خونه گذروندم و هر وقت که واردش میشم ناخودآگاه استرس و غم بهم هجوم میارن.

كاش فردا به شكل يه نوزاد پتو پيچ شده از خواب بيدار شم، كل روز رو توى كالسكه‌ام لش کنم و مثل يه وزغ اخمو به همه زل بزنم.

فک نمیکردم اینقدر وحشی باشه🚶🏽‍♂️

یکی از نشونه‌های بالا رفتن سن اینه که دیگه اعصاب فیلم ترسناک دیدن نداری.

آتش بس رو نقض و مکانیسم ماشه رو تا یکشنبه فعال نکنید توروخدا. بذارید من این حساب بی صاحاب رو بگیرم🚶🏽‍♂️🚬

تنها چیزی که کلکسیون اتفاقات امسال رو تکمیل میکرد، آتیش گرفتن ماشینم بود.

هنوز نمیدونم چی شد یهو. رفتم ماشینو شستم، باکشو پر کردم، جلو سوپرمارکت نگهداشتم برم سیگار بگیرم برگشتم دیدم ماشین آتیش گرفته داره میسوزه.