iyi görünümlü katiller, teslimiyetini kabul edememiş kibirli peygamberler ve ardından içtiklerimiz ve söyleyemediklerimiz yan yanayken. bizi biz yapan herkes ve bizi biz yapan her şey. bıraktıkları yara izi gibi yavaş yavaş ve azala azala kaybolup gittiler.

kaybetmek sadece bugüne ait değildir. sabit kalan tek şey üzülmektir. daha üzüleceğiz çok şey var.

hep aynı sabaha açılan bir penceresi vardı yaşamın. değişmedi. Günaydın

içi boş bir cümleyi isimlendiremezsin.  bir anlam ifade etmediği sürece saçmadır. – peki ya boşluk ?

sevmeye, anlamaya, ağlamaya hep geç kaldım. siz kalmayın.

"aynaya bakmıyorsun. kendini kurumuş bir dal, çatlamış bir kadeh, çürümüş bir elma gibi görmekten korkuyorsun."

"Eskiyi en iyi kokuyla hatırlıyor insan."

eskiden bazı şarkıları dinlerken hatırladığımız insanlar vardı. şimdi siktir olup gidişine bile ağlayamadığımız. hepimiz bu kadarız işte.

Giden gittiği ile kalmaz, senden hep eksiltir. Seni parçalara böler ve dağıtır. Nasılsın diye sorsana, belki iyi değilim.

hatırlamak kadar unutmaya daha fazla ihtiyacımız var.

hayatına dokunduğum insanların kalbinin neresinde durduğum çok önemli değil artık

çıplak ayakla toprağa basmak istiyorum çamura saplanmak boşa dönen herhangi bir tekerlekten farkım yok.

Biraz bahar olalım ve biraz papatya. Bütün özlediklerimiz bizden ayrı yaşıyor. içimizdeki balıklar ıslanmıyor.

İçinde bulunduğum boşluk, yüzümde toplanan kimsesizlik gibi.

Özlemek güzeldir...

ruhumu tütüne sarıp ciğerlerime çekmek istiyorum. ağzımın içi müstakil bir evin balkonundan sarkan sarmaşık gibi.

Yokluğuna alışmak istesemde her sabah bana seslenişin kulaklarımda çınlıyor. Alışamadım alışmak ta istemiyorum baba.

Hiç kimseyi umursamayacak kadar yalnızım :(

içi boş bir cümleyi isimlendiremezsin.  bir anlam ifade etmediği sürece saçmadır. – peki ya boşluk ?

onca yoldan geçtim, onca zamandan, onca insandan; geçtim, sonra gelip senin mevsiminde durdum.