Derdiyle güzelleşen insanların muhabbetinde zarif bir tını var, o tınıyı duyarsan, her yerde onun sana verdiği hissi ararsın. Muhabbet biriyle kesintisiz konuşmak değil, kalbin ona meyledişi, olur olmaz onu hatırlayışı, onun yerini hiçbir şeyle dolduramayışıdır.

Çok sevdiğin birinin ikiyüzlülüğüyle yüzleşmek… Bundan sonra artık sevgin değil, kendine karşı adalet duygun ağır basar. Ne kadar sevmiş olursan ol, ondan uzaklaşmak kendi kalbinin adaletidir.

Uğraştın, gayret ettin, emek verdin ama olmadı, düzelmedi ve değişmedi. Orada takılıp kalmaman gerek. Başka bir yol seçmek, yürüşünü sürdürmek ve özgürleşmek için uğraş verdiğin o şeyden kopman gerek.

Aynaya bakınca yalnız yüzünü değil, geçip giden narin zamanları ve yüzüne yerleşen narin duyguları da görürsün. Hatıra dolu bir yüze bakmak da aynısını hissettirir. Bazı yüzler aynalardan daha aynadır, kendimizin, içimizin, hislerimizin aynası.

Bazı insanlarla tanışmaya geç kaldık. Bazılarını tanımaktan pişman olduk. Bazılarıyla da henüz kesişmedi yolumuz. Hayat biraz da bir insandan kopup başka bir insana bağlanma yolculuğu. Her kopuş ve bağlanış, insana muhakkak bir şeyler katar, pişmanlık ve üzüntü verse bile.

Birlikte yürümek isteyen insanın, duygu ve düşünceleri nettir. Güven vermeyen bir duruş sergilemez, nezaketen iletişim kurmaz, ikiyüzlü davranmaz. Sevdiğini/saydığını hissettirir, reddettiğini de şüpheye mahal bırakmayacak bir yürek açıklığıyla gösterir.

İnsan ne kadar olgunlaşırsa olgunlaşsın bazen birine yaslanmak, ondan destek ve güç almak, şefkat görmek ister. Bu yüzden bazı zor vakitler, bazı insanlarla bir başka anlamlı ve güzel. Bazı vakitlerde, gideceğin bir kapı yoksa en ulu kapıya rağbetini artıran tenhalık da güzel.

Yakınlık ve uzaklık mesafelerle ilgili değil, kalpteki hislerle ilgilidir. Mesafeyi belirleyen, kalbi dolduran hislerdir.

Sevgisini dile getiren, hatasını telafi eden, başkasını incitmekten imtina eden insan iyidir. Ara sıra seni yoklayan, sana selâm veren, varlığına kayıtsız kalmayan insan da hatırlı kişidir. Her iyi insanın kalbinde hatırı yoktur ama kalbinde hatırı olan kişi iyi bir insandır.

Kalbine iyi gelen bir mekân, ruhunun benzediği bir insan ve seçilmiş bir yalnızlık, ihmale gelmeyecek kadar hayatî meselelerdir. Kalp her yerde kendine iyi geleni ve huzur vereni arar.

Kalbinde kıymetli bir yeri olanı yoklamaktan, ona vakit ayırmaktan, o seni arayıp sormasa bile onun hatırını gözetmekten hiç yüksünmedin. Zaman geçti, hiç gözetilmemenin de kalbini ne kadar yorduğunu hissettin. Gereğinden fazla yapılan ne varsa bir zaman sonra yük olur insana.

Konuşmayı bildiğin insanlarla da anlaşamıyorsun, çalmayı bildiğin kapılar da açılmıyor bazen, nezaket her şeyi halletmeyebiliyor, iyilik bazılarına yaramıyor, bazen anlamsız bir girdapta yitip gidiyor bütün güzellikler.

Affedilecek şeyler olduğuna inandın, affetmenin iyileştiriciliğine de. Fakat sahiden insanın nefsine ağır gelen hâller var, affettiği anda aynı yerden bir daha ısırılan ve tüm acıyı tek başına çeken kalpler var. Affetmeyeni de anlamak gerek.

Yapmaya mecbur olduğumuz bazı şeyler yüzünden istediğimiz, hedeflediğimiz asıl şeyleri kaçırıyormuşuz gibi gelir. ‘Her nasip vaktine esirdir’ dedikleri. İnsan gayelerinde samimiyse eğer yoluna çıkan engeller, kendisi farkında olsun veya olmasın onu nasibine ulaştırır.