Ey çocuk… Senin “Babam nerede?” sorunun cevabı, ümmetin parçalanmış haritasında gizli. Sınırlar çizildi, hilafet yıkıldı, ümmet yetim kaldı. Senin yetimliğin, bu ümmetin siyasi öksüzlüğüdür. Senin feryadın yalnızca Çin’in zulmüne değil; koltuklarını korumak için

Sahte şeyh, ümmet parçalanmışken “susun, fitne olur” der; zalim yöneticilere “itaat farzdır” diyerek zulme kalkan olur; İslam’ı sadece bireysel ibadetlere indirger. Velhasıl, biri seni Allah’ın hükmüyle yönetilmeye çağırmıyor, sarayın kapısına bağlı yaşıyor, halkın irşadına

“Dıl bı dıl, dest bı dest” dedik… Peki ya hak bı hak, din bı din, adalet bı adalet nerede? Barış, ancak İslam’la mümkündür. Aşîtî, Allah’ın hükmüyle olur. Aksi halde kurulan her masa, sadece zulmün üstünü örter.

Zinayı, ahlaksızlığı ve her türlü melaneti meşrulaştıran bir hayat tarzını savunanların medreselere saldırması elbette tesadüf değildir. Çünkü medrese; nefsin keyfine, haramın normalleşmesine, ahlaksızlık ve rezilliğin yayılmasına geçit vermez. Asıl rahatsızlık da budur.

Oryantalist ezberlerle konuşan bu zavallı çürük zihniyet, kim oluyor da İslam tarihini ve fetihlerini değerlendirmeye kalkıyor? Kâfirin hadsizliğine bak! Önce kendi sömürgeci vahşetini, kanla yazılmış karanlık geçmişini görsün, o utancı seyretsin; sonra konuşacak yüzü varsa

Bir zamanlar sömürgecilerin cetvelle parçaladığı kardeş topraklar olan Pakistan ve Afganistan’ın bugün aynı masada buluşabilmesi elbette kıymetlidir. Bu süreçte Türkiye’nin arabuluculuğu ve Katar’ın ev sahipliği de değerli birer katkıdır. Ancak bilinmelidir ki, bu tür ateşkes

Eğer bu borcun bedeli Musul, Kerkük, Hilâfet ve ümmetin kalbi olan değerlerse, asıl kayıp çok daha büyüktür. Bir milletin ruhunu, aidiyetini ve ümmetle bağını kaybetmesi, maddi kalkınmadan çok daha ağır bir yıkımdır. Zenginlik sadece fabrikalarda değil; kimliktedir. Neyi

Fıkhı “safe zone” diye küçümseyerek, aslında sınırları kendi hevesine göre yeniden çizen bir zihin inşa ediyorsun. Oysa dar olan fıkıh değil; nebevî ölçülere sığmayan, hevâya teslim olmuş nefsindir. Ve sen, bu darlığı görmemekte ısrar ediyorsun. Fetva sahiplerinin ölçüsünü değil

Cem, seninle “gel fıkıh tartışalım” diyecek değilim. Açık konuşayım: İlmî zeminde fıkhî meseleleri tartışabilecek donanıma sahip olmadığını sen de gayet iyi biliyorsun. Ağzın laf ediyor diye önüne geleni cehaletle itham etmek, sana bir ilim ehliyeti kazandırmaz. Laf kalabalığı,

Bir insanı uyardığınızda verdiği tepki, sadece o anı değil, bir ömrü anlatır. Eğitim seviyesi, aile yapısı, sosyal çevresi, karakteri… Hepsi o tepkinin içinde saklıdır. Çünkü insan, uyarıldığında maskesizdir. Savunma refleksi, kişiliğin çıplak halidir. Mesela çoğu insan,

Senin bu “ulaş, çal kapısını, anlat, düzelt” tavsiyen güzel de, o kapıya yönelen herkese kapıyı sen kapattıysan, şimdi hangi kapıyı gösteriyorsun bize? Madem nasihatin samimiyet ölçüsü “birebir konuşmak”, o zaman sen neden her eleştiriyi topluca “iftira, saldırı, nefis”

Laiklik nefes borunsa, demek ki iman ciğerlerine hiç ulaşmamış; İslam sana hiç soluk vermemiş.

Kadın-erkek arasında mesafesizliğe kapı aralayan ortamlar, İslam’ın iffeti emreden, hayayı koruyan ve sınırı açıkça çizen ilkeleriyle bağdaşmaz. Bu, üzerine tartışılacak bir konu değil; "ما لا يجهله أحد" kabilindendir — yani herkesin bildiği, apaçık bir hakikattir. Ama sen

“Her bir şapkanın ardındaki öyküye hazır olun” diyorsunuz ya… Milletin zihnine zorla giydirilen ideolojik şapkaların öyküsünü de anlatacak mısınız? Mesela, bir medeniyetin sarığını düşürüp yerine şapka koyarken, sadece başı değil, baştaki fikri de değiştirme çabasını? Bir

Hudutsuzluklarını “özgürlük”, edep düşmanlıklarını “ilericilik” diye pazarlayanlara... Günlerdir bu çürükler Müslümanların haya, hudut ve izzet üzerine kurulu ahlâkına saldırıyor. Medreseye, tesettüre, mahremiyete karşı duydukları öfke; aslında kendilerinin hiçbir ölçüye sahip

Allah razı olsun Abdurrahim hocam, çağın mazeret üretme hastalığını iliklerine kadar ifşa ediyor. Ve evet, bugünün en büyük fitnesi: "Gücüm yetmiyor" bahanesiyle zilleti meşrulaştırmak, günahta mecburiyet icat etmek. Ama unutmayın... İslam mazeret dini değildir, mesuliyet

Modernin makyajıyla Kürt halkını İslam’dan koparacağını sananlar bilsin: Bu coğrafyanın hafızası cila tutmaz. Çünkü buranın irfanı, asırlardır seccadede yoğruldu, minberde mayalandı, medresede ders halkalarında büyüdü. 1972 Hakkâri’sinde bir düğün değil bu kare; ümmetin bir

Hafife aldığın Müslüman, Allah’ın izniyle tüm zalim düzenleri yerle bir eder; sen nefsinin kibriyle oyun oynamaya devam et, ama unutma ki Şeriatın kudretine boyun eğmeyenler er ya da geç zillete mahkûmdur.

Bir toplum şeriatı terk ettiğinde, ne Atatürk ne cumhuriyet onu kurtarır. Çünkü kurtuluş, beşerî ideolojilerde değil; Allah’ın indirdiği nizamda, yani İslam’da ve Hilâfet’tedir. Müslüman, laikliği savunmaz; şeriatı ister. Müslüman, cumhuriyetin değil, ümmetin parçasıdır.

Faşir'de akan kan, ümmetin suskunluğunun bedelidir. Müslüman topraklarında dökülen her damla kan, laik rejimlerin, sömürgeci işbirlikçilerin ve ümmeti parçalamış sınırların eseridir. BAE destekli çeteler, emperyalizmin taşeronlarıdır; onların silahı, bizim suskunluğumuzdur. Bu