Öyle garip ki zaman. Bir döneme damga vurmuş ilişkilerin, iletişimlerin silinmemiş mesajlaşmalarına bakınca şimdiden -tesadüfen-; vay be diyor insan kimi zaman. Vayyy be… Ne çok sevgi… Ne çok coşku. Vay arkadaş…

Bazı şeylerden ne kadar bunalıp sıkıldığını, tam olarak o şeylerden kurtulduğunda değil; aynı eylemleri eskisi gibi yapmadığında daha iyi anlıyorsun. Başka türlüsünün mümkün olduğunu düşünmekten öte gördüğünde yani. Bir şükür konusu…

Ben bir teraziyim Gülhane Parkı’nda. İyi ki doğmuşum 🙏

Bazı cümleler aklında kalbinde kalsa da artık o cümleleri kurmasan da hayatın aktığını kabullendiğin bir an geliyor… Ve büyüdüğünü; yahut eskisi olmadığını bi şeylerin kabul edip gülümsüyorsun… hayat böyle.

Bazan hayalini kurduğun şeyler gerçekleşir hayatta. Ne var ki, o eskiden hayalini kurduğun şeylerin “artık” hayalini kuramadığını fark ediverirsin. Olur öyle…

Ankara’da deniz yok. Ama seviyorum Ankara’yı. Hem de öyle çok seviyorum ki Ankara’yı… Ama deniz yok Ankara’da. O yüzden severim ama yaşamam Ankara’da… Ankara! Ne güzelsin Ankara!

“Sen benim şarkılarımsın…”

Özlemek garip bir şey. Ölüyormuşsun gibi geliyor ama yaşıyorsun. Özlemek sevginin ibadeti gibi. Ve burun direği en sağlam organımız belki de.

Ne güzel şeyler oluyor. Işığını, farkını hep belli eden merve dizdar Cannes Film Festivali’nde “En İyi Kadın Oyuncu” ödülünü aldı. Ne mutluluk.. Ne hoş sabah. Haydi, akşamı da güzel olsun bu günün be…

Bazan iki kişi gerçekten karşılaşır bir masa başında. Gözüne bakarsın kalbini görürsün. Gözüne bakar; elinle kalbini tutarsın. Anlamak ve anlaşılmak bile öyle kendi kendine olduğunda gereksiz olur. İmaları değil de sahici anlatımları istersin. Büyümek belki de budur.

Şair ne güzel söylemiş… “gel biz seninle kahraman olalım. Ne hatırlayalım bunu ne unutalım…” Gerçek olan şeyler bir nokta değildir keskin bitişleri getirsin. Zamanda dönüşür ama seninle beraber duygular. Yeni bir sende başka şeylere dönüşür. Sabra dönüşür en başta.

Yorgunluktan fena durumdayken, deliksiz uykumdan aniden uyandım ve şiirler geçiyor kafamdan. Çok Ahmed Arif bugünler bana. “Bir daha hiçbir ana doğurmaz seni” cümlesini kurduran iç gıdıklayıcı bir hâl.

Bazı alışkanlıkları kırmak ne güzel. Senelerdir Gümüşlük’ten dışarı adımımı atmıyorum yaz deyince. Yeni yerler keşfetmek özel. Bayıldım sana Dalyan.

Ne garip dünya. Çok sözün var ama sessizsin. Gürültüden de bıkıyor insan çünkü. Daha az söz; daha çok derinlik arıyor insan. Sahicilik ve yalınlık.

İnsan ne acayip yaratık. Vahşi… Gerçekten insanı bulmak da dünyanın en kolay şeyi değil. Sanatçısı simitçisi aynı. İnsan doğası dikenli.

Yetişkinlere mahsus şeyler çoğu zaman ne kadar yorucu. Hayvanlar, çiçekler ve çocuklar doğrudan ve sahici ne kadar. Biz senle paralel evrende özgürce koşan iki at olsaydık mesela… Ya da ayıbı bilmeyen iki çocuk. Bunları düşünürken yazı yazdım bir zaman sonra. Yazı şifalı.

Bı ülkede Demet Evgar gerçekliği diye bir şey var… Belli bir jenerasyonda o olunca işin rengi bambaşka oluveriyor. #Bahar

Tabii ki #KuşUçuşu 3.sezonu hemen izledim. Seviyorum Birce Akalay’ın buradaki halini tavrını. İçimi sızlatan kimi detayları sebebiyle biraz derinden bir yerden, çok da anlatmak istemediğim bir yerden sevdiğim bir iş bu zaten. 👏

Delireceğum… Demet Evgar ne güzel şiir söylüyor ya; ne güzel söylüyor. 👏

Bu ara fırsat bulamadığım dizileri izliyorum. Neden Türkçe altyazılarda “nüks etmek” yazıyor ısrarla Zeytin Ağacı’nda acaba? Nüks diye bir fiil var arada da bir ediyor herhalde. Bence daha özenli olunabilir. Netflix Türkiye