بعد از تو که برآورده نشدی من دیگر آرزویی نکردم.

در میان اشک‌ها، پرسیدمش: «خوش‌ترین لبخند چیست؟» شعله‌ای در چشم تاریکش شکفت، جوش خون در گونه‌اش آتش فشاند، گفت: «لبخندی که عشق سربلند وقت مُردن بر لب مَردان نشاند» من ز جا برخاستم، بوسیدمش. - هوشنگ ابتهاج

اما اگر راستش را بخواهی تو مرا برای تمام روزهای بعد از خودت خسته کردی...

زانوی غم در بغل و داغ تو در دل...

اولین بار که دیدمت زخمی داشتی که از دیگری بود؛ من تو را با تمام زخم‌هایت دوست داشتم. از جمال ثریا

گذاشتم به جگر داغِ عشق و از تو گذشتم... - هوشنگ ابتهاج

می‌شد اما چه کنم که زورم به نخواستن تو نرسید.

جنون مرا ندیده گرفتی...

عمر من کوتاه‌تر از آن است که فرصت فراموش کردن تو را به من بدهد، تا ابد دوستت خواهم داشت...

تنها گناه من تویی...

مرا به قدر یک عمر به خودت محکوم کن...

هر چقدر هم که میان ما فاصله باشد تکه ای از قلب من پیش تو تا به ابد خواهد ماند، همچو وطن می‌مانی...

نمی‌دانم چه خواهد شد و راستش را بخواهی دیگر هیچ چیز برای من اهمیتی ندارد، من برای تمام روزهای بعد از تو ذوقی ندارم...

بعد از تو اعتقاد پیدا کرده ام که دنیای دیگری هم هست، در آنجا به دنبال تو خواهم گشت، پیدایت خواهم کرد و داستانمان را از نو خواهم نوشت، منتظرم بمان...

عشقت اما به غم‌هایش نمی‌ارزید...

من میهن خویش را در حد فاصل دو شانه او خلاصه یافتم.

سهمِ من از تو «اندوه» شد، اندوه...

ذوق‌مرگ می‌شدم وقتی نامم را از زبان تو می‌شنیدم.

ای به فدای چشمِ تو همه شاعرها

خیالِ تو، این مهمان ناخوانده یک شب هم آسوده‌ام نمی‌گذارد.