این‌که پایانی بر این وضعیت رو هم نمی‌تونم متصور شم یک دور‌ دیگه سکته‌ام‌ می‌ده‌.

تاحالا انقدر افسرده و ناامید نسبت به آینده نبودم.

کاش یه گاو بودم توی دشت‌های نروژ.

ما موندیم و آخوند پرروتر از قبل و زیرساخت ویران و از دست دادن دانشمندان و استادانمون و یه مشت لوزر بی وطن که نشسته بودن اسرائیل با «نقطه زنی» آخوندو براشون ببره و یه مشت جاسوس که هنوز بین ما نفس میکشن.

این که دیگه قبح جنگ شکسته خیلی میترسونتم، این که دیگه شاید هیچوقت نشه روی خوش و آروم دنیا رو ببینیم.

هیچ چیز به اندازه‌ی پول درآوردن تو رو از بندها رها نمی‌کنه عزیزم.

من «برونگرای تایمردار» هستم ؛ نهایتا ۵ یا ۶ ساعت بتونم برون بِگَرام بعدش میخوام برم یه گوشه از تنهاییم لذت ببرم.

می‌گم: خلاصه دیگه سه سالی با اضطراب درگیرم و البته بعد تراپی خیلی بهتر شدم. زن سفید و تپلی و گرد و قوییه، از اونا که خنده اشون طنین می اندازه تو اتاق و رژ قرمزشون پاک نمی شه، چشاش کوچیک ولی آبی عین تیله است. می گه: تراپی که من نمی دونم چیه ولی دست چی؟ با دستات چیکار می کنی؟ میگم:

ببخشید این نون و کره‌ی ما کی نوبتش می‌شه؟

این "حافظهٔ تاریخی" هم واقعا وحشتناکه. همه‌ش می‌ترسم فیلم و عکس از دوران دبستانم که تو دهه فجر دارم سرود می‌خونم رو پخش کنه بگه این از خودشونه.

این «برای حسرت یک زندگی معمولی» تاریخ انقضا نداره، همیشه و در هر شرایطی می‌شه باهاش غصه خورد.

هم سخته هم من سخت میگیرم.

شما با این قضیه که پول آزادسازی مدرکمون از دیه‌مون بیشتره چجوری کنار اومدید؟

دور از شما باشه ولی اینایی که هنوز دارن سر جلیلی/پزشکیان بحث می‌کنن توی یه لول دیگه‌ای خرن.

تا حالا مموری چت‌جی‌پی‌تی‌تون رو خوندید؟ کاربر به فلان موضوع علاقه دارد، کاربر صدبار تصمیم گرفته فلان کار را بکند ولی هیچ غلطی نکرده، کاربر دردهای سیاتیکی را تجربه می‌کند، کاربر احتمالا در فلان حوزه فعالیت می‌کند. جالب و صدالبته ترسناک.

مرداد.

تا میایم یه ژانر کاپلی رو فراموش کنیم ژانر بعدیش میاد میگه سلام!

به عنوان کسایی که وسط سیرک ج.ا دارن زندگی می‌کنن، زیادی به کنسرت گذاشتن/نذاشتن گیر می‌دید.