“The world breaks everyone, and afterward, some are strong at the broken places.” — Ernest Hemingway

Sevmek yalnız güçlü bir duyguya kapılmak değildir; bir karardır, bir yargıdır, bir söz vermedir. Erich Fromm, Sevme Sanatı

aynı havaya, aynı sokaklara, aynı günlere bakarken yan yana oturup konuşacak tek bir şey bulamadığımız yerlerden tatlı tatlı, pıtır pıtır, hiç ısrar etmeden gitmek gerekiyor sahiden. birlikte sessiz kalabilmenin hoşluğu falan değil, dümdüz bir karın ağrısı sadece. konuşabilelim.

İnsanın şifası bağ kurmaktadır. Kendisiyle, insanla, tüm varlıkla, kâinat ve aşkınlıkla.

“Bağ kurmak ve karışıklı hisler paylaşmak insanların elde edebileceği en büyük hazlardandır.” s.108

Toplumsal düzenin yozluklarını, acılı insanlarını anlatan şair Enver Gökçe’yi ölümünün 44. yılında saygıyla anıyorum.

renkler vardı..

Birisini sevmek, onun onurunu korumaktır.

"Kaç aydır yaşamıyorum, sadece bekliyorum, bekliyorum, bekliyorum... Tanrım, yardım et!"

“Sürekli başının belada olmadığını ve aslında hiç kimsenin üzerinde bir gücü olmadığını fark ettiğin anda, hayatın ikinci yarısı başlar.”

birinin hiç süslemeden içtenlikle kurduğu bir cümle nasıl da yatıştırıyor, öylesine söylenmiş gibi görünüyor ama o akşam bir defa bile iç çekmeden sonraki günü merak ediyorsun. görebilen insanlara denk gelmek harika bir hediye.

“ Gördüm zamanı gördüm boşluğu gördüm. Gördüm gridir zaman, gridir her şey. ” İlhan Berk- Kuşların Doğum Gününde Olacağım s. 58 |

Çok yoruldum Allah'ım...

Metin Altıok ✨

‘çiçekler hiçbir şeyin kalıcı olmadığını öğretir bize; ne güzellikleri kalıcıdır ne solgunlukları. çünkü sonradan yeni tohumlar verirler. mutluyken de üzgünken de hatırla bunu. her şey geçip gider, yaşlanır, ölür, yeniden doğar.’

el ele olmaktan anladığım şey, her gün sıkılmadan ve üşenmeden “tut bakalım elimi, bugünü görmeye gidelim” neşesi. istersek yürürken görelim, istersek sevdiğimiz yuvarlak masada kahve içerken, uzanırken, balkondayken, parktayken, yoldayken. hiç fark etmez, birlikte görelim.

“Yetişkinlikte öğrendiğim en zor ders şuydu: İçim ne kadar paramparça olursa olsun, yürümeye devam etmekten başka çarem yoktu.” Ernest Hemingway