شریعت محمدی مگر میدان بارفروشی است که با اولویت‌بندی ریز و درشت، و نو و کهنه، و گوجه‌خیار کنیم؟ یا چه...

افق جنبش فواحش، از سکولارهای درنده‌ی حجاز تا سکولارهای شرمنده‌ی ایران یک چیز است: بازگشت به طواف برهنه...

آن طلبه‌های بیت‌الطائب می‌گفتند: میهمان باید نوش‌آبه‌ی ناهار را بخرد. من بی‌خبر، نوش‌آبه‌ی خان‌واده می‌خریدم و ظهر به بیت می‌رفتم. بعد از ناهار یکی بطری خالی را تاب می‌داد و به هر که اشاره می‌کرد باید ظرف‌ها را می‌شست؛ و گاه به پنکه‌ی در حال دوران پرت می‌کردند و به هر که خورد...

جنبش فواحش یک پی‌وستار برهنه‌ی هم‌بسته است؛ این دلیل ساده‌ی به هم ریختن دگوری‌های ایرانی با زدن طلبه‌ها به خط اعراب حجاز است...

عقلانیت؟ کدام عقلانیت؟ عقلانیت سرخ؟ عقلانیت صورتی؟ یا چه...

صاحبان عقلانیت صورتی، عقلانیت سرخ را تندرنگ و افراطی می‌خوانند...

سازنده‌ی مجموعه‌ی سووشون آن‌ سال‌ها که در بن‌یاد حفظ آثار دفاع مقدس مشاور میر بودم داستان جنگی می‌نوشت و شاید یک‌چند تا از آن‌ها هم آن جا در نشر صریر منتشر شد. برخورد بعدیم با ایشان سر پشت پرده‌ی امنیتی سینمایی شبی که ماه کامل شد بود که ته کار گفت: مشکل ما با اسلام‌گرایی است...

نه عقل یک عقل است و نه عرف یک عرف است که بتوان از ترکیب عقلانیت عرفی خط‌کشی جهان‌شمول برای قد زدن همه چیز در آورد، و حتا برای جاگزین کردن آن با وحیانیت قدسی خیز برداشت...

دگوری شدن صورتی‌ها را موافقین خلق، وفاق خطاب می‌کنند...

در هرم حکم‌رانی اسلامی هیچ، و هیچ یعنی هیچ، کس از احتجاج شرعی مستثنا نیست؛ حتا شما سردار سپاه اسلام...

وفاق در ادبیات سیاسی پس‌آی دولت طاغوت الغارات، معناش بی‌مرزی مذهبی‌های صورتی با دگوری‌های مستفرنگ است...

موافقین خلق مذهبی‌هایی صورتی بوده‌اند که در حال دگردیسی به دگوری‌های مستفرنگ استند...

سکوت‌شان در باره‌ی اشاعه‌ی فحشاء در ایران کم بود، امر به سکوت در باره‌ی اشاعه‌ی فحشاء در حجاز هم می‌کنند؛ ساکتین صورتی فرامرزی...

داف‌الله...

تا کسی روحش را به ابلیس لعین نفروشد در سینمای داستانی به جایی نمی‌رسد...

ما با سینما مخالف نیستیم، ما با فحشاء مخالفیم. سینمای منهای فحشاء اما نشد است...

تجربه‌ی موفق موج بلند خاطره‌نگاری که امتناع داستان دینی را جبران کرده است به ما می‌گوید در پس‌آی امتناع سینمای دینی باید مستندسازی کرد...

مزیت ما روی پرده مستند است...

نوخلفی‌های ناخلف...

نوخلفی‌های ناخلف در گام نخست با دست شستن از سلف صالح شیعه، از وصی به فقیه فرو می‌نشینند و در گام سپس فقیه را نه با ارجاع شرعی به وصی که با اجماع عرفی تفسیر می‌کنند؛ این گام‌های دوگانه‌ی نوخلفی‌های ناخلف برای پیش‌برد عرفی‌سازی با سپر کردن ولی فقیه است...