عمیقا معتقدم هرکس جای رشد و پیشرفت خودش رو داره و کسی نمیتونه جای کس دیگه ای رو بگیره.

قبل از اینکه قلق بقیه رو یاد بگیرید قلق خودتون رو بگیرید.

از این نصف شب بلند شدنا حالم به هم میخوره چته، بگیر بخواب دیگه.

حقیقتا این دوماه، از عمق وجود با مفهوم خون به جیگر شدن آشنا شدم و عجیب اینکه خوب دووم آوردم ولی کی این صبر تموم بشه و بزنم زیر میز خدا میدونه.

هرجایی اذیت شدم به خودم گفتم غصه چرا؟ تو مگه امام حسین نداری؟

میان چسبیده به ماشینت و روی پل پارک میکنن بعد میگی خب شعور نداری یه شماره میذاشتی لااقل، میگن تو چرا شماره نذاشتی😐 از عجایب شرق بازم میگم براتون.

از اونجایی که من دست و پام بهتر از زبونم کار میکنه، خداروشکر قفل فرمون دم دستم نبود خدایی نکرده متاثر از فیلم زن و بچه بزنم تو سر این راننده.

پیگیر قهری که مقصرش نیستید؟ نشید آفرین.🙂‍↕️

باید ناامید بشم؟🥲

دردسر ورزش کردن و باشگاه رفتن یه طرف، اون بدن درد بعدش یه طرف👩‍🦯

با دیدنت ابراز دلتنگی کنن، ساده‌ست ولی قشنگه :))

خداروشکر برای وجود غم‌های سنگین گذشته که فکر کردن بهشون غم‌های روزمره کوچیک رو آسون میکنه :)

فقط مامور مترو مونده بود، بهم بگه چقدر ورجه وورجه میکنی👀

همون اول صبح، یه حسی بهم گفت امروز آشنا میبینما. حس ششم نیست که.

از جمله فعالیت‌های مورد علاقه‌ روزهای آفم، اینه که بشینم یه گوشه و هیچ کاری نکنم🫠

هیچی به اندازه این ریمیکس یک ساعته آهنگ‌های معین نمیتونست خوشحالم کنه😇

عادت دارم گذشته رو مرور کنم و خودم رو با ورژن‌های قبلیم بسنجم و ببینم چقدر پیشرفت کردم. امروز که داشتم این کارو میکردم دیدم چقدر از الگوهایی که تو ذهنم بوده فراتر رفتم و چقدر این ورژن نو رو دوست دارم :)

اینکه زنگ بزنن بهت و بی مقدمه بزنن زیر گریه هم حس عجیبیه. آدم پیش خودش میگه خداروشکر که برای یکی انقدر امن هستم که اولین نفر زنگ بزنه بهش و بی تعارف از مشکلش بگه :)

لاو لنگوئج من؟ خوراکیمو باهات شِیر میکنم😌🫴🏻

انقدر خسته و ناامید از جنگیدنم که ترجیح میدم راه آسون‌تر و کم‌ ریسک‌تر رو انتخاب کنم ولی روحم آسیب نبینه. شاید شادی رو هم تو همین مسیر پیدا کردم.