Parmak uçlarım bi' cehennem tenine her değdiğinde.

Seni seviyorum. Bu yüzlerce şiir okumuşum da birinde nefesim kesilmiş gibi, yüzlerce şarkı dinlemişim de birinde kulağım çınlamış gibi, yaşadığım her türlü şeyin sonunda çiçeklerle dolu bir bahçeye varmışım gibi.

Biriyle konuşurken sanki aldatıyorum-kandırıyorum hissinden dolayı kimse ile tanışıp konuşamıyorum. Bu sebepten muhabbetleri uzun tutmuyorum.

Ben, içimdeki nefret ateşi ile harlana harlana geldim bu zamana.

"Tanrı kötü biri olmamam için elinden geleni yapmıştı."

Kafamın içi bok çukuru anasını satayım. Her giren batıyor.

Bu gece kalbimi evde bıraktım.

Ağzınıza küfürü sakız gibi yapıştırıp insanların suratına bağırarak mutlu olacağınızı sanmanız yok mu. Yazık.

"Bence en kötüsü de artık bir şeylerin elinden değil de içinden gelmemesi. Heves yok, inancın kalmamış, zorlamıyorsun."'

İlk defa platonik olma yoluna girdim. Sorun birinin sevgime karşılık vermemesi değil. Platonik olmak o kadar koymaz, zahmetsiz üstelik. Ama çok yanlış kişiye tutuluyorum. Her konuştuğumda eriyor olmam içler acısı. Üstelik mesafe bile koyamam.

Tanrı beni, bir çakıl taşı gibi bu harikulade göle fırlattığında, suyun yüzeyini sayısız halkayla çalkalandırdım.