sizi ne mahvetti?

ayağınıza taş gözüne yaş değmesin ama bana bunları hak etmediğim halde yaşatan hayat emin olun sizi elinde çiçeklerle beklemiyordur

beni heyecanlandıran hiçbir şey kalmamış gibi. o kadar kaçmışım ki herkesten ve her şeyden yanıma sevinçlerimi almayı unutmuşum. karanlıktan korkan bir çocuk gibi karanlıkta kalıp kendime sığınmış, birilerinin ışığı yakmasını beklemişim hep. oysa ışıkları yakacak kimsem yokmuş…

en yoğun duygularla cebelleşmenin sonu hiçbirşey hissetmemek

Kime gidersen git, kimle ne yaşarsan yaşa arkana dönüp baktığında bu beni gerçekten koşulsuz şartsız her halimle sevmişti diyebileceğin bir geçmiş bırakıyorum sana bu da son güzelliğim olsun...

Kaçmak yerine mücadele etmeni isterdim. Seni ne kadar sevdiğimi, senin içim gururuma ihanet ettiğimi, bütün uğraşlarımın senin için olduğunu gör isterdim. Sonra hatırladım, beni kimse görmezdi. Kimsenin kalbinde yer etmezdim

Hiçbir çabam senin taş kalbine çiçek açtırmaya yetmedi. Kalbimdeki ağrıda hiç geçmedi zaten. Fazla uzatmıyorum, vakit doldu gidiyorum..

bana iyi geldiğini düşündüğüm insanların aslında beni ne kadar yıprattığını hayatımdan çıktıklarında anlıyorum

nasıl acıdıysa canım artık acımıyor hiçbir şeye
duvarlara çarpmaktan duvar gibi oldum

Heyecanımın hayal kırıklığına dönüşmesinden nefret ediyorum

Cem Adrian’ın:

'kalbimde bir yerde, bir orman yanıyor' dediği yerdeyim.

en yoğun duygularla cebelleşmenin sonu hiçbirşey hissetmemek

kimlerden neler beklemişim, düşündükçe gülüyorum cidden

Göğsümde nefesimi kesen, uykumu kaçıran, ağlama isteği uyandıran bu ağırlıkla ne yapacağım?

Sana söyleyecek pek bir şeyim kalmadı. İçimdeki yangında hiç dinmedi zaten. Yüreğimden sevdiğim insan bana zehir oldu.

Tesellim yoktu, kırılmıştım. Çaresizdim, gitmeni hiç istemedim. Görmeni istedim, içimdeki yangını gör, savaşımız bitsin istedim. İçimdeki yangın hâlâ devam ediyor, ama savaşımız bitti..

Sen beni öyle bir yerde bıraktın ki, beni sevmediğini iddia edersem nankör olmakla suçlayacaklar. Beni sevdiğini iddia edersem aptal olmakla.

kimsenin kendini düzeltmek gibi bir çabası olmadı, bana olduğu gibi kabullenmek kaldı sonra kimse kabullendiğim gibi bile kalmadı. e tabi döndü affetmeler vazgeçmelere, ben oldum hikayenin kötüsü. bu da hikayenin kısası.

nasıl baktıysak yine öyle bakarız başımızın çaresine, Allah şu eğilmez gönlümüzü kimseye muhtaç etmesin.