yorulmuşum, kendime bile tahammülüm kalmamış

İyi hissedene kadar hiç bir şey hissetmek istemiyorum...

Heves ettiğim her şey burnumdan geliyor teşekkürler...

Kırk şair birden olsam yazamam hevesimin kırılmasındaki hüznü...

Güçlü görünebilirim ama inan bana yorgunum.

Dökmeye niyetim yok içimi, zor sığdırdım zaten.

Oysa benim ruhumda savaş var, ölüyor içimde ki insanlar...

Nasıl tarif edilir hiç bilmiyorum ama insanın içine sığmayan şeyler günlerce ağız açtırmıyor...

2 senede 20 yıl yaşlandım, benden başka kimsenin haberi yok...

Herşeyi ben hallederim dedim. Ama saç döküldü, mide bozuldu. Uykular kaçtı, vücudum bana usulca seslendi; herkesi memnun etmeye calışırken beni unuttun...

Bakmışsın ki ortasına gelmişsin hayatın ve içindeki çölden başka hiçbir kazancın olmamış ellerin bomboş, kalbin kimsesiz...

Yoruldum... Kendimi anlatmaktan, anlattıkça daha da yok sayılmaktan...

Ben gerçekten çok kötü hissettiğim bir dönemden geçiyorum aylardır, kimsenin ruhu duymadan.

Umarım kimseye anlatmadığım tüm sessiz savaşları kazanırım.

Kaderime razı geldim ama yaşadığım hiç bir şeyi hak etmedim.

bana gelince yorulmus olan, bana gelince sinir yaratan, bana gelince isteksiz kalan herkes uzak dursun.

Nasıl mıyım? Dünyaya küsmüş, yaşarken ölmüş, hayata dargın, herkese kırgın, kendime kızgın, fazlasıyla da yorgun. İşte nasıl olayım. İyim...

yorulmuşum, kendime bile tahammülüm kalmamış

“Bir kadın, sevildiğini hissettiği an avuç içi kadar kalbinde kocaman masum bir mutluluk taşır.”

Şuan çok içten bir sarılmaya, bir saç okşamasına ve herşeyin geçeçeğine inandırılmaya ihtiyacım var...