Yüke dönüşmeyen ilgi... maskesiz tanışıklık... ezbere benzemeyen iletişim... anlaşılmış hissettiren merak... mağduriyet dayatmayan uyum... sıradanın büyüsünü duyumsamak için yalnızlığa mecbur olunmayan anlar. yönetilmesi gerekmeden olumlu hissettiren şeyler... Nerede bilmiyorum

Ruh eşiniz olmayabilir.

Yoğun kırılganlık anları vardır. Mesela birini özlemenin nefesimizi kestiği o anlar...

Bir şeyin/birinin getirdiği belirsizlikler sunduğu mutluluğun boyunu aştığında, sebepsizce yorgun hissetmeye başlarız.

Her şeyi bırakmaya çok yakın duruyorum. (Fazla sınırdayım.)

Hissettiğim güçlü duyguların gelip geçici olduğuna karar verdim, önüme bakıyorum.

Çok muhtaç ya da çok fazla değilim. Herkes için de değilim. Ben, o insanlardan biriyim.

Nadir şeylere normalmiş gibi davranıyorsunuz.

Artık çok geç, her zaman çok geç olacak. (A. Camus)

Ne zamana kadar dünya? 💔

Küçük mimiklere inanıyorum. Yolda yürürken birine gülümsemeye, yabancı birine kapıyı tutmaya, bahşiş vermeye, topu kaçan bir çocuğa topunu geri vermeye... İnsanlar fark eder, takdir eder; ben öyle yapıyorum. Çünkü bence küçük mimikler, büyük çabalardır.

Asla unutamayacağımız anlar, korkular, insanlar... Ve unutmaktan korktuğumuz yerler, sokaklar... #6subat2023

Felaketin üzerinden tam bir yıl geçmiş. Yıl geçmiş demek manasız geliyor aslında, ne geçmiş efendim? Ben o tarihte kaldım mesela… Bugünü yaşayan beni tanımıyorum bile. Sadece depremin değil, çaresizliğin, haksızlığın, pişkinliğin, bencilliğin ve tam manasıyla gerçek kötülüğün de

Yabancı bir forumda gördüğüm; "Ölürsem kedimi/köpeğimi yanıma getirin ve beni görmesini sağlayın, hayvanlar ölüm nedir anlar ve onu terkettiğimi düşünmesini asla istemem" paylaşımı uzun zamandır okuduğum en üzücü şeydi.