Benim de canım çok yandı. Kimse fark etmesin diye uyumak zorunda kaldım..

Biz seninle bir akşamüstü, bütün ihtimalleri yok ettik..

ben, beni kaybetmeyi göze almış birine, ona verdiğim değeri ve kıymeti anlatmaya çalıştım…

Ağlamaktan bıktım, denemekten yoruldum. Evet gülümsüyorum ama içten içe ölüyorum..

Nasıl hissettiğimi hiç kimse bilmiyor. Geceleri hayal kırıklığı ve öfkeden uyuyamıyorum…

Mesala ben hiç babamla dertleşmedim..

Öyle bir burukluk var ki içimde sanki her şey bambaşka olabilirdi..

Keşke bazı şeylerin değerini kaybetmeden bilmeyi öğrenseniz..

Bazı insanlar çok küçük yaşta mücadele etmeye başlarlar. Her şeyle, herkesle. Kimsenin hikayesini bilemezsiniz. İncitmeyin…

Sevdiğin kadar bekler, sevdiğin kadar affeder, sevdiğin kadar kırılırsın ama asla sevdiğin kadar sevilmezsin..

İnsanı düşünceler tüketiyor..

Her şeye dayanabilen biriydim eskiden, şimdi hiçbir şeye gücüm yetmiyor artık…

Yıl mı bitti biz mi belli değil..

Acı mühim değil, umut yoruyor..

Güven yürütür, şüphe çürütür..

Her gece daha yorgun, her sabah daha kırgın..

Kalbimin bir tarafında, her zaman bir yara olarak kalacaksın..

Gece olunca, her şey iki katı..

Alınmadım diyorsun ama sabaha kadar uyuyamıyorsun..

Ağlayarak uyuya kaldığım geceler şahittir seni asla affetmeyeceğim…