عصر جمعه که هست، منم داستایوفسکی خوندم و غمم رسیده به درجه فول آپشن =،)

بنده به «با یه رفتار از چشم افتادن» بیشتر از «با یه نگاه عاشق شدن» اعتقاد دارم.

بیشتر وقت‌ها قضاوت‌ها درباره‌ی ما، آینه‌ای از ذهن قاضی‌ه، نه واقعیت ما.

تابستون فن درونم داره با این هوای بارونی و پاییزی زودرس گریه میکنه =،)

کاش می‌شد ولع عجیبم به شیرینی، اشتهای زیادم به خوراکی و اخلاقیات عجیب روزانه‌ام رو تقصیر پی‌ام اس بندازم، ولی خب… باید قبول کنم که همینم =٬)

آدم حسابی بودن، وقتی از درون بجوشه و توی رفتار و نگاه آدم دیده بشه، قشنگه ؛ اما وقتی فقط توهم و نقشش باشه، هم خودش رو خسته می‌کنه هم برای بقیه زننده‌ست. هیچ‌وقت تظاهر، جای اصالت رو نمی‌گیره. 🧘🏻‍♀️

تازگیا پیامارو سین می‌کنم و تو ذهنم جواب میدم. بعد که یادم میفته واقعا جواب ندادم ، حس می‌کنم خیلی دیر شده و دیگه خجالت می‌کشم =،(

هررر بار که به رفتن فکر می‌کنم، تموم نقشه ها با یه جمله فرو می‌ریزه: پس مامان چی..؟

یه گفت‌وگوی ثابت روزانه تو سرمه: «فدای سرت که نشد… بیا چایی بریزم باهم بخوریم، لااقل معده‌مون داغ باشه، نه کلله‌مون=))🧘🏻‍♀️

بنظرم اتفاقا وقتی شرایطش بود، ولی تن به انجام هرکاری ندادی ، می‌تونی روی چهارچوب داشتن خودت ادعا کنی. بعضی وقتا رعایت مرزهای خودت بزرگ‌ترین قدرتیه که داری.

امیدوارم هیچوقت به جایی نرسید که واسه پرسیدن حال‌کسی، خودتونو سرزنش کنید.

امروز بعد دو سال برگشتم سر تمرین فوتسال و باید بگم هنوز اون رومی قدیمی زندست🕺🕺

تمام چیل امروزم تو آهنگ Alta Gracia خلاصه شده 🎶✨

اون پیامی که سین نمیکنید تا خاک بخوره شاید حاصل ساعت ها کشتی گرفتن و پیروزی کسی مقابل اضطراب اجتماعیش باشه🦦

هیچی به اندازه‌ی روزایی که همه‌ی کارای توی برنامه‌م تیک می‌خوره، حس آدم بهتری بودن بهم نمیده 🕺

آیس آمریکانو دیگه جواب نیست ، آیس تریاکیانو را بیاوردید .

میگذره درس میشه .

مامان‌بزرگم از همه‌مون سوشال تر و کافه گرد تره ، واسه دورهمی بدون مشورت اون اصلا کافه پیدا نمی‌‌کنیم =)))

امشب باید ماه‌گرفتگی رو تو بغل زیدی تماشا می‌کردیم و با اصرار می‌گفت: ماه من که تویی هیچ‌وقت گرفته نمیشه🙂‍↕️