عادت كردم جديدا بدون آرايش ميرم بيرون كلا نميدونم خوبه يا بد ولى خودم حس ميكنم از بى‌حوصلگيه!

مثلا بيا بگو بدونِ تو نميشه.

هميشه توى زندگيم، وقتى قرار بود توى يه تاريخ مشخص يه اتفاق خاصى بيفته، مثلا آزمون، مهمونى و … از قبلش هى توى ذهنم ميومد كه كاش همه‌چيز خوب پيش بره و اتفاق بدى نيفته گاهى همه‌چیز اوكى بود و گاهى همون سرِ بزنگاه يا مريض ميشدم يا … نميدونم چرا اين فكرا هميشه توى ذهنم مياد👩🏻‍🦯

حينِ تحويل شيفت، بيمارم (قبلا سرطان تيروئيد داشته كه تيروئيد خارج شده ولى متاسفانه به بقيه‌ی بخش‌ها متاستاز داده -منتشر شده-) به علت لارنگواسپاسمِ ناگهانى (اسپاسم حنجره)، افتِ اكسيژن و افتِ ضربان قلب پيدا كرد و اينتوبه شد (وصل به دستگاهِ مكانيكى براى تنفس) خيلى ناراحتم.

گفتم اى‌كاش اينجورى نبود؛ گفت اى‌كاش خيلى چيزا! بخدا كه اى‌كاش خيلى چيزا.

حالا من كه هيچ ‌وقت به بچه داشتن فكر نميكردم ولى خيلى غم‌انگيزه كه اگر عمرى باشه بعد از اين، با غصه‌ى احتمالِ سرطان و … بگذره.

تنها راهى كه برای تحملِ اوضاع به ذهنم ميرسه، اينه كه فكر كنم عمرا خونه‌های ما رو بزنن، وگرنه ديوانه ميشم همين نزديكيا.

همون اميدِ كوچيكى كه به آينده داشتمم، فعلا ديگه ندارم.

عاليه كه اين وسط خودمونم به خودمون رحم نميكنيم! بعد انتظارِ بهبود شرايط هم داشتين و دارين؟ طرف نوشته همكار خواهرم از تهران دربست رفته مشهد، ٢٥ ميليون ارز ناقابل مملكت رو ازش گرفتن يا يكى ديگه نوشته رفتيم از فلان فروشگاه روغن بخريم، نبود!!! جدى خجالت بكشيد.

قلبم تيكه‌تيكه ميشه از دغدغه‌هاى متفاوت و به‌حقى كه هركسى با توجه به شرایطش توى اين اوضاع داره خيلى گناه داريم به‌خدا😔

شايد نفهميدى كه من، بى اونكه تو چيزى بگى، سپردمت دستِ خدا، كه بى‌خدافظى نرى…

قشنگ انگار دارم خواب ميبينم اصلا باورم نميشه داره چى ميشه تيكه‌تیکه دارن همه‌چيز رو داغون ميكنن تا كِى قراره ادامه پيدا كنه؟ بخدا ما يه عالمه اميد و آرزو داشتيم! تكليفشون چى ميشه؟

کاش میدونستیم قراره چى بشه😔

ما از بچگی ياد گرفتیم که اگه بحثى بين آدماى هم‌خون و هم‌خونه و هم‌راه و هم‌قدم هست، بينِ خودشونه! و كسى از بيرون حق نداره توى اون بحث دخالت كنه! اوناهم هرموقع برگشتن خونه، بعد ميتونن راجع‌به مشكلشون دوباره باهم بحث كنن.

بچه‌ها بيمار از دستگاه جدا شده، براش تراكئوستومىِ سيليكونى گذاشتن (كه از راهِ گلو نفس بكشه) و امروز و فردا ديگه ميتونه بره خونه :) سخته زندگى با تراك ولى از نبودن بهتره، ديشب كه همسرش اومد توى بخش ملاقاتش و جفتشون باهم گريه كردن اينو فهميدم.

فقط اينترنتِ ما قطع بوده انگار 😐

از طرفِ بيمارستان گفتن به جهتِ شرايطِ بحران، شماره‌ى همسر يا پدرتون رو بهمون بدين به بابام گفتم نبینم دیگه شماره‌ی ناشناس جواب بدیا میگه قبلا همین حرفا رو باباها به بچه‌هاشون میگفتن😂😬

قشنگ زندگیمون زیر و رو شده :)

روز به روز ساكت‌تر و غمگين‌تر از ديروزم.

شیفتِ لانگِ امروزم توى بيمارستان طورى بود كه كلا اخبارِ جنگ و فلان يادم رفته بود. نابودم.