annemle babam “ben gençken” diye başlayan cümleler kurduklarında hüzünleniyorum. bir şeyleri özlüyorlar, belli. ama geri gelmeyecek. ilerde bunu ben de hissedeceğim muhtemelen. daha şimdiden bir sürü şeyin özlemiyle doluyum. yıllar geçtikçe biriktirdiğim çok özlem olacak.
Belki de yolculuk aynı yolu farklı bir zihinle yürüyebilmekti ama biz hep yeni yerler aradık aynı kafayla.
Sen ne zaman gerçekten başka biri gibi yürüdün?
İnsan vücudundaki en şımarık organ midedir. En ufak bir streste oyuncağı elinden alınmış küçük çocuğa dönüşüyo. Kalp öyle mi? Kırıldıkça taş gibi oluyor.
Ormanlar yanar ölürüz. Deprem olur ölürüz. Pazarda dolaşmaya çıkan genç bir çocuk bıçaklanıp öldürülür annesi adalet için çırpınır. Her gün kadına şiddet ve cinayet haberleriyle uyanırız. Seçilmişler cezaevlerine atılır. Sınav sorularıyla birlikte gençlerin geleceği de çalınır...
Yanında olmakla huzur veren ve sadece varlığıyla bile iyi gelen, küçük anlara eşlik eden, sıradan bir günü bile değerli hissettiren, gösterişli sözlere büyük jestlere gerek kalmadan içten ve samimi bir çift sözüyle insanın kalbine dokunup gülümsetebilen biri..