youtube.com/playlist?list=…

چه دانم های بسیار است، لیکن من نمی دانم… “ تا چه عمل کند عجب شکر من و سپاس من” ————————————————— مولانا

من سرم درد می‌کند، کمرم هم درد می‌کند و افکارم هم جور غریبی شده‌اند، گویی آن‌ها هم درد می‌کنند؛ امروز غمگینم. —بیچارگان، داستایفسکی

یک نفر دل‌تنگ است… یک نفر می‌بافد. یک نفر می‌شمُرد، یک نفر می‌خواند. زندگی یعنی: یک سال پرید… از چه دل‌تنگ شدی؟ دلخوشی‌ها کم نیست… مثلاً این خورشید، کودکِ پس‌فردا، کفترِ آن هفته… یک نفر دیشب مُرد، و هنوز نانِ گندم خوب است، و هنوز آب می‌ریزد پایین، اسب‌ها می‌نوشند، قطره‌ها

دوستیِ عمیق یعنی اینکه بعد از سالها ندیدن پیغام بدی، دارم میام وقتت رو خالی کن، جواب: “تو فقط بیا”

بدون قصدِ جسارت به مشاوران عزیز، می‌خوام به نکته‌ای اشاره کنم که این روزها زیاد تکرار می‌شه. روی صحبتم با مشاوران درمانی‌ایه که با وجود تجربه و تخصص بالا، اغلب از نسل قدیم‌اند. با توجه به پیچیدگی روابط امروزی، به نظر می‌رسه راهکارهای بعضی از این عزیزان هنوز در چارچوب‌های پنجاه

برایم از چیزهایی بگو که فکر می کنی برای هیچ کس مهم نیست…

دیشب آلبوم Buddha Code رو موقع خواب گوش می‌کردم، بعد از مدتها من رو برد به یک خواب عمیق، تا خودِ صبح 🙌🏻

لطیف‌ترین لحظه‌ی میانِ دو حضور…

تهران ۱۳۹۸

قصه، همه‌ی ‌چیزی‌ست که ما داریم. عاشق، زمانی خراش می‌خورد که معشوق، قصه‌اش را دوست نداشته باشد. ————————————

بعضی دلشوره‌ها هم شیرین‌ان و هم تلخ…

جالبی‌ش اینه که توی این چند سال، یعنی بعد از مهاجرت، مدام خوابِ خونه‌ی پدری رو می‌بینم. هر بار هم از درِ پارکینگ شروع می‌شه تا برسه به خودِ خونه… جوری واقعیه که انگار واقعاً اون‌جام.

بخونیم ببینیم چی می‌گه…

مکالمه من و دختر عموی گلم🤭 که قراره بعد از ۱۱-۱۰ سال ببینیم همو🤦🏼‍♀️😁

میگه توی یه کافه‌ی کوچیک تو توکیو، صندلی‌ای هست که اگه روش بشینی و قهوه‌ات رو همون‌وقت بنوشی، می‌تونی برای چند دقیقه به گذشته برگردی. اما فقط تا وقتی قهوه داغه… و حتی اگه چیزی عوض نشه، خودت دیگه همون آدم قبلی نیستی. چون هر برگشت، یه دیدار دوباره‌ست با چیزی که فکر می‌کردی

حسِ خیلی عجیبیه، توصیفش سخته…

به گمونم زندگی، در نهایت فقط درباره‌ی رفاقته. —————————————————— یه شکل خاص از رفاقت که فقط با بعضی آدم‌ها می‌تونی تجربه‌ش کنی. به‌ویژه وقتی سنت بالا می‌ره… اون موقع می‌فهمی توی جوونی، با همه‌ی چالش‌ها، دوست‌هایی پیدا کردی که جهانِت رو باهاشون قسمت می‌کنی، دوست‌هایی که نه فقط

امروز دوباره ۲۰ سالگیم رو تجربه کردم! مشغول زنگ زدن به آژانس‌های مختلف بودم، اما ۱۳۳ و اسنپ هیچ ماشینى نداشتن! بالاخره یکی پیدا شد. داشتم توضیح می‌دادم برای چه ساعتی می‌خوام که شروع کرد به سؤال‌های عجیب: «چرا ساعت ۷؟ اوج ترافیکه! حالا نمی‌شه کریمخان نرین؟ نمیشه قزدا برین؟» گفتم

تجریش تهران—۱۴۰۴