en yoğun anlarda, insan gürültüsünün arasında bile hep sana dönen bir kalbim var.

sanki ömrümde gördüğüm, duyduğum, okuduğum, düşündüğüm ne kadar güzel şey varsa hepsi bir yere toplanmış, sonra da bir insan cehresi olarak karşıma gelmişti.

şu hengâme içinde, gönlümün genişliği sensin.

ağlamamak için gülüyorum.

güven içinde olduğumu bilmem hiç sevildiğimi, önem verildiğimi benim başkalarını aradığım gibi arandığımı bilmem..

yokluğunun korkusu zihnimi felç ediyor.

çünkü sarılmak, diyecek bir şeyi olmayanların kurduğu küçük bir ülkeydi.

hissizleştim.

kalbim bir gün elbette sana hükmedeceğim.

insanın bir yanı nedense hep eksik ve o eksiği tamamlayayım derken, var olan aşınıyor azar azar zamanla.

içimden dedim gömülü bir ırmağın yalnızğı bu.

resimleri yaktım. birini saklasam dedim, en çok onu yaktım.

bir şey var yitip kaybolan!

nasılsın! bana dağları taşları aştırıp, başkalarını düz yolda yürüten kalbin nasıl?

yabancıların en yakınıydın sen!

gel. her şey herkese anlatılmıyor.

iyiyim desem inanır. öyle haberi yok benden.

beni tut. beni her şeye rağmen tut.

kimden bulaştı bilmem içimi buruşturan şu keder, müstağni bir o kadar müphem şu velvele.

aklım almıyor nedense her şeyi bir anda silmeyi diyor şarkıda.