ایمپرشنم سقوط کرده، تایم‌لاینم پر از مجاهدین و ارزشیه، توییت‌های فالویینگام بالا نمی‌آن و آدم فکر می‌کنه نیستن درحالی که دارن توییت می‌زنن. ای کیرت ببره ایلان.

امروز یه‌نفر تو دانشگاه خیلی رندوم بهم گفت: «قیافه‌ت شبیه دایره‌المعارفه». نمی‌دونم والا. I’ll take it as a compliment.

پسر چقدر این هفتهٔ منتهی به تولدت بده. شما همینجوری‌شم بخاطر پاییز خلق‌و‌خوت گرفته‌ست و اصطلاحاً داونی، اینکه ‌روزهای منتهی به زادروزت باید حالت خوب باشه و نیستی هم انگار بیشتر داونت می‌کنه.

لنگ یه لنز 35mmام. بگیرمش دیگه شب‌ور‌وز می‌زنم تو دل شهر و فقط عکاسی خیابونی می‌کنم.

وقتی با من میاید بیرون:

اضطراب می‌گیرم، فریز می‌شم. تا ساعت‌ها قفل قفلم. تو بگو گوشه‌ای افتاده‌م، خشکم زده و هیچ‌کاری ازم برنمی‌آد. تهران واقعاً داره خوش می‌گذره.

عاشق برنامه‌های یکهویی و غیرمنتظره با آدم‌هام. قرار بود فقط یک دیدار سادهٔ نیم‌ساعته باشه اما عوضش بعد از ساعت‌ها open upکردن آبجو زدیم، آهنگ گوش دادیم و مست‌و‌پاتیل تو خیابون انقلاب قدم زدیم و خندیدیم. عجب شب تولدی بود پسر.

اولین‌روز ۲۳سالگی؛ خودم رو با پارسال همین ‌تایم مقایسه می‌کنم و پسر، قشنگ انگار کوبیدم و از نو ساختم. اصلاً دغدغه‌ها از زمین تا آسمون فرق کرده. انگارنه‌انگار فقط یک‌سال گذشته.

فقط یه فوتوواک آخرهفته‌ای خوب می‌تونه تمام خستگی‌ها و استرس‌کشیدن‌های اخیرم رو بشوره ببره.

صبحت به سنایی‌گردی بگذره و به قهوه‌های امکان ختم بشه، سر ظهر هم برگردی خونه و زیر نسیم پاییزیِ دم پنجره چیل کنی. دیگه جمعه ایده‌آل‌تر از این؟

قاب‌هایی از ایرانشهر.

دودستی چندده طناب رو از هرطرف از زندگی‌م سفت گرفته‌م. یعنی فقط یه‌تلنگر یا سیخونک از یه‌جا کافیه که همه‌ش از دستم رها شن و کل زندگی رو سرم خراب شه. خدا به خیر بگذرونه.

پسر جدی هرکی میگرن داره رسماً قمار زندگی رو باخته؛ سرزده حملاتش رو شروع می‌کنه و حداقل ۳-۲روز تمام برنامه‌های زندگی‌ت مختل می‌شه. هیچ ضددرد، خواب و کثافتی هم روش کارساز نیست و عملاً چندروز اجباراً خونه‌نشینت می‌کنه.

هالوین‌پارتی دیشب با آدم‌هایی که نمی‌شناختم یک‌لول کاملاً تازه از مبارزه با اضطراب اجتماعی، کم‌رویی و بیرون‌اومدن از پیلهٔ تنهایی‌ بود. پروسهٔ اجتماعی‌شدن بدجور داره می‌تازونه.

هالووین‌پارتی 2025 (عکس‌ها رو باز کنید)

نمی‌دونم چجوریه که یکسری آدم‌ها دژاوو رو زودبه‌زود تجربه می‌کنن، یکسری‌ها هم مثل من دیربه‌دیر، چندسال یک‌بار مثلاً.

وسط هفته نشستم اتاقو گردگیری کنم هزارتا کتاب ریختم بیرون، چهارساعته هیچ‌جوره جمع نمی‌شه و به گه‌خوردن افتادم. عقل مردی که تو خونه تنها می‌شه.

بنده وقتی ایرانشهر و سنایی:

بیست‌واحد تخصصی و همزمان ارشدخوندن یعنی هفته‌هاست دوست‌هام رو ندیدم، درست‌و‌حسابی عکاسی نکردم، ادای زندگی پایین اومده و سلامت روان در خطره. تلف شدیم آقا.

۶:۱۰ از حکیمیه حرکت کردم، ۸:۴۰ رسیدم اکباتان. خدا هیچ بنی‌بشری رو مجبور به طی‌کردن این مسیر تو ساعات اوج ترافیک نکنه.