با اسپری روی دیوار نوشته بود؛ «یک شب دیگه هم از زندگی نکردن ما گذشت.»

دیشب ماشینم داخل کوچه خلوتی پارک بود! موقع برگشت حس کردم دونفر پشت کاپوت پنهان شدن، کلاه پسرونه رو که دیدم قدمهامو تند کردم! تحرکشون بیشتر شد، منم دویدم! دم ماشین دیدم پسر و دختری از ماشین بدوبدو فاصله گرفتن! یکم جلوتر، رد جیش تازه‌ی بخار دار در حال حرکت بود! دخترجان منو ببخش!

گاهی برای یک عذرخواهی صمیمانه‌ی ساده، افکارمون، رفتارمون و واقعیت آنچه که هستیم، محک می‌خوره و رفوزه میشه

امروز امتحان درس آسیب‌شناسی‌‌‌روانی دارم. سرم همش داخل اضطرابها و اختلالهاست و به شکل عجیبی بعضی از سرفصلها به‌ شکافها و گره‌های روانی خودم تلنگر میزنن، اونقدر که تمرکز کردن روی موضوع به عنوان مرور درس، سخت میشه

زندگی تا امروز بهم یاد داده؛ تصمیم درست، همیشه ایده‌آل نیست.

دوستم جمله‌ی خردمندانه‌ای گفت؛ اضافه‌کارها، دست از اضافه کاری برنمیدارن!

«گوشه‌گیر» اولین کتاب منه. داستان نه چندان بلندی درباره اضطراب، ترس‌ها و گوشه‌گیری. از دوشنبه وارد کتابفروشی‌ها میشه، اگر دوست داشتین تورقی بکنید. خوشحال میشم نظرتون رو بدونم🫶🏼

ای آقا «کارش» خیلی درسته 💡👌🏼

من فکر‌ می‌کنم احساسات اصیل ما، قابل قیاس نیستن و شاید هر‌ کیفیت اصیل دیگه‌ای.

خیلی دلم می‌خواست در زمان برگردم عقب و به یکنفر بگم؛ بد نبودن، همچینم بد نیست!

هر اتفاقی روزی وقتش می‌رسه

بنظر من، اگر رقابت زمان مشخص نداشته باشه، تبدیل به اختلال و وسواس میشه.

امروز ساعت ژِ ژِ لکوتر سری شاهنامه که با طرح‌های نگارگری زیباتر شده رو استوری کردم. دوستی پیام داد که اگه چند ده‌هزار دلار پول داشتم حتما میخریدمش! براش نوشتم؛ پول نداشتن بهتر از سلیقه نداشتنه.

تنهایی شاید احساس نابافته بودن در یک تار و پود باشه.

دلم میخواد کسی بهم دروغ نگه ولی بیشتر دلم میخواد آدما به خودشون دروغ نگن.

امروز یکی بهم گفت: باید برای زندگی، وقت گذاشت.

یکی از بدترین گرفتاری‌های آدمیزاد، اسیر شدن در تصویریه که دیگران ازت ساختن.

نقش‌ها از بین کلمات چکّه می‌کنن.

این جمله امروز قلب منو لمس کرد: «آغوش، وسیع‌ترین مکان کوچک دنیاست.»

اندازه‌ی جهان به قدر بزرگیشه نه به اندازه‌ی فهم ما