Yolda Mustafa Ö. hocanın malum Boğaziçi protestosu ile ilgili videosunu izledim. "Oflu hoca" yı hedef alarak konuşmuş. Eleştirilerine kısmen katılıyorum ancak; sayın hocam "Hırsızın hiç mi suçu yok?" sorusu akla gelmiyor değil.

"Konuşurken doğru düşünmek için gözlerini kaçırır; bakınca kelimeler, Taksim'den Fatih'e kalkan troleybüs gibi muhakkak raydan çıkardı. Kendini ele vermemek için verdiği çaba sonunda yalpalar, derin bir sessizliğe gömülürdü." | Sonsuzluk ve Bir İkindi, 1980.

Köy artık bir kaçış yeri. Hatta bazı köylerde betonlaşma ve nüfus artınca insanlar artık yaylalara gitmeye başladı. Betondan ve şehrin insanından kaçış kaçınılmaz.Şehir, insanları boğdu boğdu duvara attı. Köylerde en azından çocukluk anıları, temiz hava, sessizlik, dinginlik var.

LaBelle, dinlemeyi insan ve insan dışı varlıklar, makineler, hayaletimsi sesler ve kolektif hayal gücü arasında köprü kuran bir süreç olarak ele alır. Dinleme, yalnızca sosyal katılıma değil; aynı zamanda tanınmayanla, görünmeyenle ve adlandırılamayanla karşılaşmayı mümkün kılar.

Sosyal bilimlerin meşruiyet krizi üzerine Bourdieucu bir değerlendirme yazısı yazdım. Keyifli okumalar.

Türkiye’de köklü entelektüellerin neredeyse her köşe başında bulunması, bu ülkenin temel açmazlarından biridir; zira bu entelektüellerin çoğu, hayatları boyunca popülizmi tercih etmekle, sınıf ve ırka dayalı bir suçluluk ya da utanç duygusu arasında sıkışmış görünmektedir.

"Her gün resmine bakıyorum, Nermin. Bu yönümü sevmediğini biliyorum. Oysa ben her sabah, yeniden gözlerini görebilirim diye uyanıyorum." | Bir Miktar Yara, 2025.

Bu soykırım Amalek söylemiyle başlatıldı. Başından itibaren tüm bu canavarlıklar bir plan dahilinde devam ediyor. Silahları temin edenler, siyasi desteği üretenler belli. Abluka altına alınan Gazzelileri kurulan Auschwitz düzeniyle aç bırakarak yok etme bunun son evresi.

A: Gassal'ın 2. sezonunu izledin mi? B: Yok abi, bu aralar moralimi zar zor toparladım, hiç uğraşamam. A: Hayatın acı gerçekleri bu oğlum, kaçamazsın. B: Ulan yaşadığımız yetmiyor bir de ordan mı izleyelim. *(Kaşe, mühür, imza, Kanuni Tuğrası) #Gassal2

"Davutpaşa’dan Samatya’ya kadar hıçkırığım geçmedi. Gölge boyu kısalırken serin sahile ulaştım. Deniz havası iyi geldi. Çok geçmeden hummalı bir kudümzen gibi elindeki poşetleri bir aşağı bir yukarı sallayan Osman çıkageldi." * Osman'la Son Randevu, 2025.

"Şiir sevmiyorum, uzun uzun yürümeyi de. Üstümde kırk batman yükünde dünya. Şöyle bir güzel ölsem kendime geleceğim." | Şehzadenin Düğünü, 2025.

A: Mayıs'ın son yağmuru yağıyor Hicvi. Biz de hayatın son demlerinde olabiliriz. B: Gene damara bağladın. Acele et, duygusal şovuna sonra devam edersin. A: Bu toprak kokusunu içine çekmediğin... B: Aynen abi, gel Allah aşkına. Her yerinden romantizm fışkırıyor. Ya Sabır!

"Ulan Cevdet! Ne tuzu kuru adamsın. Senin gibilere bu düzende bir şey olmaz oğlum. Hangi köye gitsen koyunları kebap, insanları koyun yaparsın. Hile hurda ne varsa heybende var. Nefsine bu kadar düşkün olmasan belki de kazanamazsın. Artık çobanlığı bırak dön köyüne." | Sê, 1995.

"Epistemik çete" yine iş başında; bu defa piyasacı, çakma ve yeni yetme entelektüelleri(!) de yedeğine alarak ve hatta bu tiplerin kuyruğuna takılarak günah keçisi ilan ettikleri kimselere abanıyorlar. Bunun üzerine kalkıp bir de 'köylü'lüğe kızıyorlar, değillermiş gibi 🙂

"Bir müştak gibi hafsalamda kaldı her şey. Keşke nadan olsaydım, Belkıs'ın tahtına nakşolsaydım. Bilmeseydim, bilinmeseydim. Sefih bir yel olaydım da bu efsûs yaşamaktan mahzun olmasaydım." | Die with Joy, 2025.

Dün gece 1 sularında Kamerun'dan Hüseyin adında biri beni aradı. Tanımam etmem. H: Alo, selamaleykum kardeşim, nasılsın? M: Aleykümselam Hüseyin kardeşim (watsap aramasında ismi ve ülkesi yazıyordu). İyiyim, sen nasılsın? H: Ben biraz üzgün kardeşim. M: Hüseyin param yok uzatma!

"Portakalı soyduğumda canım su içmek ister. Ama su içtikten sonra portakalı yemek istemem. Hayat da böyle işte; birinden vazgeçmek, onu sevmediğin anlamına gelmez." | Portakal Adam, 2025.

"Yorgo'nun bir atı vardı. Sesi benizleri yakardı. Az koşardı, çok uyurdu vesselam. Bir adam aldı onu. İki çayır saldı onu. Ekmeğinden suyundan oldu. Yürümedi ayakları, açılmadı gözleri. Son nefesi son sözleri oldu: Zēthi hina agapāis." | Mesotes, 2025.

Y: Mutlu olmak bizim de hakkımız değil mi, Sami abi? S: Akşam kamyon gelecek, ben onun derdindeyim. Eve yine geç gidecez. Y: Ben kime ne anlatıyorum! Yaşamayı bilmiyorsun. İş iş iş... S: Biz ekmeğimizin peşindeyiz kardeşim, işin gücün lagaluga. | Bukalemun Yavuz, 2025.