Dostlarım, şunu aklınızdan çıkarmayın: Kötü kalpli insanlar, hiçbir zaman kötü görünerek gelmez. Onlar önce iyilik maskesi takar, sizi çözer, zayıf noktanızı bulur. Sonra da tam oradan vurur. Kötüler güçlü olduğun anı değil, savunmasız kaldığın zamanı bekler. Çünkü onların

İhaneti affeden kendine ihanet eder. Başkasının yanlışını taşımak, kendi ömrünü yanlış yaşamak demektir.

Özgüven doğuştan gelen bir şey değildir. Sonradan inşa edilir, zamanla şekillenir. Yani sen “özgüvensizim” diyorsan, bu senin kaderin değil, sadece şu anki halindir. Ve her “şu an”, bir dönüşüm fırsatıdır. Ama önce şunu bilmen gerek: Özgüven, mükemmel olmakla ilgili değil;

Bazı insanlar, sevgiyi buzdan duvarların ardında saklar. Sen ısınırsın, o soğur. Sen konuşursun, o susar. Sen adım atarsın, o geri çekilir. Bir yerden sonra fark edersin ki, aslında bir ilişki yaşamıyorsun; sadece donmuş bir kalbi ısıtmaya çalışıyorsun. Ama şunu unutma: Sevgi,

Bazen hayat seni bağırarak değil, sessizce dışarıda bırakır. Kapı kapanmaz, ama içeriden artık kimse seni çağırmaz. Ve o gün anlarsın: birini kaybetmekten daha zor olan şey, kendini bir yerden eksiltmektir. O sustuğun an… artık hiç kimseye tam olarak ait olamayacağın andır.

İnsan bazen gideni değil, onda bıraktığı kendini özler. Çünkü bazı ayrılıklar iki kişi arasında yaşanmaz; bir insan kendi içinden ayrılır bazen. Birine dokunurken, farkında olmadan kendi sıcaklığını, sesini, inancını bırakırsın. Ve o kişi gittiğinde, aslında seninle birlikte

Sevgi, bir hastayı taşımak değil, iki insanın birbirine yaslanabilmesidir.

İhanet bir kez affedildiğinde, artık bir sınır değil, bir davetiye haline gelir. Çünkü affetmek, bazen bir büyüklük değil, karşı tarafa verilen ikinci bir silah olur. İlk ihanet, insanın kalbini deler. Ama ikinci ihanet, insanın kendine olan inancını öldürür. Ve işte bu yüzden;

Eskiden insanlar “iyi” olmaya çalışırdı. Şimdi “iyi görünmeye.” Gerçeklik, yerini imajlara bıraktı. Vicdan, artık eski bir yazılım gibi. Çünkü çağımızın insanı, kalbini değil; görünürlüğünü güncelliyor. Birine güvenmek, neredeyse delilikle eşdeğer hale geldi. Çünkü insanlar artık

Bazen gitmek istemediğin bir yerden gitmeye mecbur kalırsın. Çünkü kalmak, seni yavaş yavaş öldürürken; gitmek, acıtmasına rağmen yaşatır. Vazgeçmeye mecbur bırakıldığın bir ayrılıktan sonra yapılacak en doğru şey; gitmenin seni eksiltmediğini, aksine koruduğunu anlamaktır.

Bir insanın seni neden bu kadar kolay bıraktığını değil, senin neden bu kadar zor vazgeçtiğini sormalısın artık kendine. Çünkü bazen en büyük yara, gidenin yokluğundan değil, giderken geride bıraktığı cevapsızlıklardan kalır. Sen ilgi istedin, oysa ilgi, sevenin zaten doğal

Sen, beni sevdiğin halde, kendin için bana sırt çevirmene kızgınsın. Sen benden, kendi yaptıklarından ötürü gittin. Senin gidişin bana değil, kendine bakamamandandı. Ben sana karşı bir suç işlemedim, bir zarar vermedim. Ama sen, kendi hatalarının aynasına bakamadığın için,

Bir gönül, sadece sevilmek için değil; korunmak, taşınmak ve anlaşılmak için var olur. Ona yerleşmek kolaydır, ama orada kalmak emek ister. Bazıları bir kalbe misafir olur, ev sahibiymiş gibi davranır; sonra giderken ardında yıkılmış duvarlar, sönmüş ışıklar bırakır. Unutmayın

Bazı şeylerin olmaması, aslında bizi korumak içinmiş. Bazı insanlar, kalbimize değil, hayatımıza yanlış zamanda uğramış. Bazı yollar, kaybolmayalım diye değil, yanlış yöne gitmeyelim diye kapalıymış. O yüzden, her “olmayan” şey bir kayıp değildir. Kimi eksiklikler, seni

Kalp, mantığın kurallarını hiç umursamaz kardeşim. Zihin “bitti” der, kalp “ama hâlâ seviyorum” diye fısıldar. Aklın “hak etmedi” der, kalp “belki değişir” diye direnir. İşte en büyük savaş burada başlar: biri seni korumaya çalışır, diğeri seni yakar. Ama şunu unutmayın sakın...

Aldatmış ama affedilmiş bazı erkekler, bir zaman sonra terk edilme riski ile yüz yüze geldiklerinde sana “sensiz yaşayamam” derler... aslında onlar bunu söyleylerken seni değil, senin varlığınla tamamladıkları eksikliklerini kastederler. Senin sevgin onların sığınağı, senin

Birbirinin İmkânsızı Bazı insanlar vardır; bir araya geldiklerinde kaderin dengesi bozulur. Çünkü biri “gel” dese diğeri gitmek zorundadır. Birinin varlığı diğerinin yarasına dokunur; iyileştirmez, kanatır. O yüzden birbirlerinin imkânsızıdırlar. İki insan... Biri sevmenin

Senin en büyük cezan, benden gitmek değil... Benim gibi seven birini kaybedip, hâlâ nefes almaya mecbur kalmandır.

İncinmiş bir insan, sevgisinin tükendiğini düşünür... oysa tükenen şey sevgi değil, sevgisinin karşılık bulmayacağına olan inancıdır. Bir kalp, çok sevebilir ama bir noktadan sonra sevgisini gizlemeyi öğrenir. Çünkü her dokunuşunda acıyı, her bekleyişinde boşluğu hatırlatmıştır

Hayat seni bazen korumaya çalışır; ama sen, o koruyuşu ceza sanırsın. Çünkü alıştığın şey acıdır, ve acı, seni yıllardır ayakta tutan tek dayanak olmuştur. Bir yanın bilir aslında o insandan, o şehirden, o hatıradan uzaklaşman gerektiğini. Ama başka bir yanın, “ya bir daha hiç