“Yaşayanlar ölülerin gözlerini kapatır, ölüler yaşayanların gözlerini açar.” s.89

Bir insan nasıl olur da kendi kişiliğini, onurunu ve gururunu böyle ayaklar altına alabilir ki? Düşüncesi bile beni utandırır.

Yaşar Kemal: “Bir tanesi kalktı, “siz ömrünüz boyunca Çukurova’yı mı yazacaksınız” dedi. Ben de dedim ki kendi Çukurovasını yazmayan hiçbir yazar yok. Sayayım mı dedim. Tolstoy, Dostoyevski, Balzac…”

Keşke kendimizi istisnasız bütün insanlardan, hatta kendimizden bile tecrit etmenin bir yolu olsaydı. Ne yazık ki ölümün soğuk kucağı dışında bunu mümkün kılabilecek hiçbir şey yok.

Yaşamla işim ne?

Farkında mısınız artık Atatürk paylaşımı yapılırken paşanın gerçek fotoğrafları yerine yapay zeka ile oluşturulmuş görselleri tercih ediliyor genelde.

Sessiz insanları severim. Basit, kitap okuyan, arılar hakkında 2 saatlik bir belgesel izleyebilen, inanılmaz zeki ama yine de mütevazı ve özel kalmayı başaran insanları.

Zamanında normal bir hayat yaşamaktan korkup şimdi normal bir hayat bile yaşayamayacağının farkına varmak.

İyi insanların çoğu nostalji hastalığına yakalandı. Durmadan naftalin kokusu soluyoruz, bu çağ bize hiçbir şey vaat etmiyor.

Kitapçıda çalışıyorum, geçen biri girip "Martin Eden'in kitapları var mı?" diye sordu.

Felsefe okuduğumda yaşamadığımı hissediyorum.

O kadar güzel floodlar attım senelerdir, tek bir beğeni almadı ama şimdi yürüyen tweete bak, burası gerçekten tuhaf bir mecra.

Çoğu genç erkeğin tüm çıkmazının sebebi hayatları boyunca bir kaç kadının şefkatine, sevgisine ve bedenine uzak kalmaları. Yalnızlık, izolasyon, amaçsızlık, bağımlılıklar, düşük öz-bakım, zayıf erkeklik. Hayatında kadın yoksa, erkek yıkılmaya, çürümeye, başarısız biri olmaya

Satılık çadırlardan daha iyi, mağarayı bile çok görmüşler adama.

Hayat şöyle hissettiriyor

Ülkenin en büyük gündemi bu olmalı.

Kırmızı şeyi tuş sanardım, devamlı ona basmaya çalışırdım.