“sandım ki kalbim yerinden çıkacak bu dünya hengâmesinde! ben yunus değilim, bu tufan beni yutar ben ibrahim değilim, bu ateş beni yakar”

Hayatta en acımasız bulduğum şeylerden biri de; sınanmamışlığın kibri.

diyor, murakami.

Ağaçlara, kitaplara, yakın arkadaşlara. Gün batımlarına, sahil kasabalarının sessiz sabah yürüyüşlerine, deniz sonrası birasına. Yüzeylere vuran ışığa, yeni değişmiş çarşaflara, uzun sarılmalara. İlk öpücüklere, ince kadehlere ve uzun sofralara.

İlk cemre bugün havaya düştü. Kimisine saçma geliyor olabilir ama bu kadim bilgi ve temsil boşuna değil. Bahar kapıda. Ve bunun somut delilleri artık göz önüne.. Mesela leylekler göçe başladı. İlk leylek sürüsü Konya’da görüldü bile. Sonra suya düşecek cemre. Sularda

Bahar yeniden başlamak için en iyi zaman. Çünkü doğayı taklit edebiliriz.

Renklerinden hiç pişmanlık duymayan, siyah beyaz bir kadınım ben. Eski şarkıları, masalları ve yağmuru çok seven. Didem Madak

Bugün üniversiteden bir hocamla konuştuk. “Kendinde çok emeğin var, bu kadar mütevazı olma” dedi. Saatlerce konuştuk ama o cümlenin etkisinden çıkamadım. “Kendimde çok emeğim var”..

Aferin kız! Bu cümleyi belirli aralıkla tekrar etmek bütün kız kardeşlerim için hayati öneme sahip "Sevgili kendim ben seni sokakta bulmadım! "

Ben de Tutunamayanlar'ı yoga blogu olarak kullanıyorum, lisans hocalarım affetsin

Furuğ değilim ama ben de ağaçların soyundanım 🌱

Latife Tekin’in “her şeyi bırakınca her şeyin rengi kendine geldi” dediği satırların altını çizmişim. Yaşayarak anlayınca büyüyorsun işte..

o sırada sadece lâle müldür ve gülten akın iki kuşak erkek ordusunu yazarak silkeledi hahahaaa

Vicdanı olanlar olarak komple delirdik de işte yine biz bize olduğumuz için fark etmiyor gibiyiz