فهمیدیم که حسادت رفیق از رقابت رقیبا خطرناک تره…

برای حفظ اندک سلامت روانم، دیگه جز واسه کار ضروری، از خونه بیرون نمیرم! سر و صدا، شلوغی، گرما و گرونی مردم مردم مردم میتونن آدمو به جنون برسونن…

بیشتر از هرچیزی وقتی بهم فشار میاد که یکی فکر میکنه من به پارتنر دوزاری یا به چس مثقال حقوق و یا به زندگی داغونش حسادت میکنم! من فقط به اونی که هم تو یه کشور خوب به دنیا اومده و هم خانواده پولداری داره حسودیم میشه وگرنه زندگی هیچکدومتون از نظر من جذاب و جالب نیست!(با احترام)

آقا من فکر میکردم ابروی پُر داشتن مد و قشنگه تا اینکه امروز مریضم گفت خانم دکتر از ابروت فهمیدم مجردی :))))))

نگا نکنید نوجونا اینروزا نمیتونن یه انشا بنویسن زمان ما دختر ۱۵ ساله وسط امتحانای ترمش یه فیکشن توی واتپد آپ میکرد که توی ادبیات و دیالوگ با شکسپیر رقابت فعال داشت.

که من ندارم!

بین خریدن دوره مقاله نویسی و دوره شیرینی پزی، متاسفانه باز هم علم رو انتخاب کردم و باز هم پشیمونم :)

به معنای واقعی کلمه روح آدم جلا پیدا میکنه تو این هوا

ببینید داف بودن یک کیفیت‌هایی لازم داره. کُندی، حجم معده‌ی کوچک، پول زیاد و علاقه به رنگ‌های کرم و قهوه‌ای. خداروشکر من هیچ‌کدومو ندارم.

امروز یه آقایی اومده بود واسه تست زردی نوزادش، بهش گفتیم باید با کدملی و بیمه مادرش ثبت بشه میگفت با کدملی من ثبت کن بچه مال پدره چه ربطی به مادر داره؟ :)

من واقعاً دوران تحصیلم عاشق اول مهر بودم و لذت میبردم از مدرسه، الان ولی متنفرم از باز شدن مدارس! چون آنفولانزا و انواع بیماری های ویروسی زیاد میشه دهن ما سرویس میشه :))

تو دهه‌ی بیست زندگی بودن عجیبه. احساس می‌کنم ۱۷ سالمه، ولی وقتی یکی رو می‌بینم که واقعاً ۱۷ سالشه، می‌فهمم دیگه ۱۷ سالم نیست.

متاسفانه من خیلی آدم از دل برود هرآنکه از دیده برفتی هستم :)

اما متاسفانه تو چیزهایی که دوست دارم، استعداد ندارم :)))))

۳ سال پیلاتس کار کردم ۳ ماه بدنسازی قدرت و آمادگی جسمانی ای که بدنسازی میده اصلا با پیلاتس قابل مقایسه نیست

مرد چیه که ترسو و بلاتکلیفش چی باشه👎🏻👎🏻👎🏻👎🏻

بنظرتون وقتش نشده که این هجمه‌ی غیرواقعی‌ای که مردها راجع به رانندگی زن‌ها راه انداختند رو، به سمت خودشون برگردونیم؟ چون من واقعا خسته شدم از این حجم از وحشی‌گری، بیشعوری و بی‌قانونی راننده‌های مرد که به مصلحت، هیچ‌کجا حرفی ازش زده نمیشه.😔

من این لاو لایف و دوست ندارم، شبیه داشاقه.

بین همکارای بابام از رئیس دانشگاه گرفته تا رئیس بیمارستان و سایر پزشکای بیمارستان، همه بچه‌هاشون با سهمیه پزشکی قبول شدن جز من! واقعاً این خانواده قدر منو نمیدونه :))))