İnsan dediğin yüreğiyle, inceliğiyle insan olmalı.

Kırıldığını anlamayan birine anlatma. Senin için adım atmayan biri için çabalama.

Uğruna bir şeyler yaptığınız için pişman etmeyecek insanlar için çabalayın, sizin verdiğiniz bütün emekleri görmezden gelen insanlar için değil. Çünkü bir şeye boşa emek verdiğinin farkına varmak kadar kırıcı bir şey yok hayatta.

Keşkeler, Belkiler, Neyseler.

En güvendiğin insanlardan kötülük görüp üzülmen güçsüz biri olduğun anlamına gelmez. Fizik kurallarına göre; sırtını dayadığın bir nesne birdenbire giderse sen de o yöne doğru devrilirsin. Yani bunun güçsüzlükle alakası yok.

Buna mı kızdın deme , Seni ne bu raddeye getirdi diye sor. Asla takılmayacağın şeylere şimdi niye dönüp dönüp bakıyorsun deme, İçinde ne birikti diye sor. Anlatmaya çalışırken sesim yükseliyorsa, Kaç kere susturuldun diye sor, yargılama beni.

Artık yormayan insan ilişkileri istiyorum.

Sabrederken bir bakmışsın vazgeçmişim.

Değersiz hissettiren yerde durmayın.

Herkesi hakettiği yere koy, Yeri kadar vakit ayır, Değdiği kadar umursa, Değeri kadar önemse, Verdiği güven kadar itimât et, Fazlası hem zarar, hem yorar.

“Şükretmeyi öğrenebilsek, Çok bi derdimiz yok aslında…”

Kapıya kadar iterler ama kapıdan çıktın diye sen suçlu olursun.

Kendi duruşundan emin olan kişilerin etrafındakileri aşağılamak gibi huyları yoktur. kendini beğenmişlik ve kibrin nedeni, derin bir korkudur.

Kimse durduk yere tahammülsüz vurdumduymaz biri olmuyor.

Zaman sadece bir öncelik meselesidir. Herkes değer verdiğine müsaittir.

Birini güzel olduğu için sevmezsin, sen sevdiğin için güzeldir o.

Sevgi kusurları yok etmez, onları da kabul eder. Bir insanı hiç sebep yokken yüreğinizde sıcacık hissediyorsanız, işte bu gerçek sevgidir.