Her pahalı şey lüks değildir. Her pahalı marka da lüks değildir. Binaenaleyh, her pahalı marka lüks değildir.

Bir etkinlik falan mı vardı ne kaçırdık? Ya da kimin biyografisi:)

Yeni bir marka yaratmak için yola çıktıysanız, iki olası riskten birini seçmeniz gerekir. Birinci risk reddedilmek, ikincisi fark edilmemek. En küçüğünden en büyüğüne, vereceğiniz tüm kararlar, sizi bu iki uçtan birine doğru savurur. Sonuçta elinizde ya reddedilen bir markanız

İtalyanlar tasarımda, Almanlar mühendislikte… Japonlar, Fransızlar, Amerikalılar, Çinliler… Hepsi için "yapar-yapamaz" dediğimiz alanlar var. Ülkelerin ve milletlerin nasıl algılandığı, çıkardıkları markalara dünyanın bakışını da etkiliyor. Hiçbirini tarihlerinden ve

Bütçeyi unutun. Sizin bütçeyle işiniz yok. Eğer ki pazara sonradan giren bir markaysanız ve karşınızda o kategoride yerleşik dev rakipler varsa, hesabı kitabı bırakın. Pazarlama bütçesiyle de işiniz yok, medya bütçesiyle de, ar-ge bütçesiyle de işiniz yok maaş bütçesiyle de…

Ünlü yaratmak da ayrı bir iş. Ablayı kim yönetiyorsa iyi iş çıkarıyor. Getirisi büyük.

Bakın çok temiz anlatmış. Her duyduğunuz şeye trend diye tuzluğu alıp koşmayın diyor. Dünyayı Brooklyn’den ve çakması Cihangir’den anlamaya çalışmayın diyor.

Jül Sezar MÖ 75 civarlarında Rodos Adası’na giderken, Ege Denizi’nde korsanlar tarafından kaçırıldı. Daha 25 yaşındaydı, henüz Roma “İmparatoru” değildi ve Rodos’a eğitim almak için gidiyordu. Korsanlar tarafından kaçırılma, o dönem ve o bölge için çok da olağandışı bir durum

🎖️Sezar'ın fiyatı Audentes fortuna iuvat. Tüm abonelerin posta kutusunda. Abone olup okumak isteyenler için web sitemde.

Romalılar!

80’li yıllarda pizzacı Little Caesars’ı Amerika’da dev bir zincir haline getiren strateji basitti. İki kelimeyle anlattılar: Pizza! Pizza! Little Caesars, bir pizza fiyatına iki pizza vermeyi vaat ediyordu. Ama bunun için, restorana gelip almanız gerekiyordu. Basit:

Pazardaki sonucu, sadece bizim yaptıklarımız ve yapmadıklarımız belirlemez. Yaptığımız ve yapmadığımız her şey, rakiplerin yaptıkları ve yapmadıklarıyla etkileşim halinde. Sonucu bu etkileşim belirler. Tek başına bizim yaptıklarımız değil. Yani rekabete ve rakiplerin

Marka yönetimi dediğimiz şey, planladığımız, olmasını istediğimiz ya da beklediğimiz değil, aklımızın ucundan dahi geçmeyen durumlara karşı verdiğimiz tepkilerden ibaret. Yani bir markayı belirli bir yönde tutabilmek için, yağmur gibi gelen farklı durumlara karşı çabuk, etkili

Hâlâ "ürün iyiyse neden olmasın, olur" diyen adam var.

İnsanların potansiyel maksimum dikkati sabit. Uyumasak da yemesek de içmesek de sınırı belli. Üstelik depolayamıyor, biriktiremiyoruz. Ama dikkat dağıtıcı unsurlar her geçen gün artıyor. Yani arz sabit, talep her gün artıyor. Dikkatimiz her gün daha da değerleniyor.

Bir sokakta karşılıklı iki restoran hayal edin. Birinin tabelasında şu yazıyor: Baggio Pizza. Napoli usulü pizza. Karşıdakinin tabelasında da şu yazıyor: Del Piero Restaurant. Izgara çeşitleri, deniz ürünleri, döner, köfte, makarna, pizza, hamur işleri, sıcak-soğuk mezeler ve

Bir düşman bulun ya da yaratın. Gerçek ya da hayali… Müşteri mutluluğu peşinde koşmak falan sıkıcı. Sıkılırsınız. Düşman enerji verir. Mücadele diri tutar. Safları sıklaştırır.

Kurucunun şahsi hesabı > Şirket hesabı Sosyal medyada hesabı kitabı buna göre yapmak gerek.

Herkes markanızı seviyorsa, kimse markanızı sevmiyor demektir. Kimse markanızdan nefret etmiyorsa, kimse markanızı umursamıyor demektir. Yapmanız gereken seçim, sevilmek mi tartışılmak mı, değil. Tartışmalı olmak ya da görünmez olmak... İşte bütün mesele bu.

Dev markalar sosyal medyada kurumsallıkla zevzeklik arasında savruluyor. Ya aşırı kurumsallar, Resmi Gazete gibi... Ya da ajanslarının zevzekliklerinin harika bir strateji olduğuna, ajansa çok fazla para ödedikleri için, ikna olmuş durumdalar.