Neymiş çocuğu olanlar bikinili fotoğraf atamazmış gece dışarı çıkamazmış tatile gidemezmiş hadi yaaaa çok daha fazlasını..

Arayıpta bulan yoktur bir tende başka bir teni

Karşımda can çekişse suratına tüküreceğim insanlar var işte tam bukadar içimdeki merhameti öldürdüler

Bütün yüklerimden kurtulmanın tek bir yolu var affetmek ama affedemiyorum kendime bu iyiliği yapamıyorum

Kötü olmaktan daha kötüsü var kötü olduğunun farkında olmadan kendini iyi sanmak

Ben tanıştığım herkesde yıllar önce kaybettiğim birini arıyorum ve asla bulamıyorum

Ne kendime doğru baba seçebildim ne kızıma..

Yarama ilaç olacak diye bir başkasının yarasına sebep olamam

Adam gibi ben bu boku yedim diyemezler yalan söylüyorsun derler zaten adam olsalar o boku yemezler

Seni hayran hayran anlattığım tüm insanlardan çok utandım.

Gözümün önünde birseyler döndüğünü biliyorum ama ne olduğunu bilmiyorum bu beni deli ediyor

Ben herzaman bir yol bulurum benim çıkmaz sokağım yoktur ancak bir yol bulamayan yolsuzlara yol olduğum için kendimle kavgam var

On yıl önce kahve içtiğim biriyle denk geldim bana o günkü beni anlattı dün gibi hatırladı ve hatırlamamı sağladı on yıl önceyi bugün hatırlamak normal mi bana mı anormal geldi yada yaşanması gereken günler yaşanmadığı içinmi yollar kesişti

nankör insanlara doyum olmuyor

Ben galiba duygusuzluğumun sebebini buldum duygularımla yabancılaşmışım herşeyi kafamda sıfırlayıp hislerimi robotlaştırmışım oysa ne garipp

Heyecanımın hayal kırıklığına dönüşmesinden nefret ediyorum

Keşke zamanı geri alabilseydik Keşke keşkelerin telafisi olsaydı Hayat bana bu kadar zorluk çıkarmasaydı

Ne seni affedecek bir ben ne kendimi affedecek bir ben bırakmadınki sen bende