الآن می‌فهمم چرا هایده می‌گفت مستی هم درد منو دیگه دوا نمی‌کنه.

و بله عزیز من، ایرانی بودن یعنی گذشتن و رفتن پیوسته.

ویدئوی پیاده‌روی تجریش تا راه‌آهن عیدمون رو می‌بینم و انگار برای سال‌ها پیشه.

بند بند وجودم دلش می‌خواد زودتر همه‌چیز به آرامش برسه و بدون هیچ دغدغه‌ای با بچه‌ها بریم ولنجک و جلاتو بخوریم.

تهران می‌بینمت.

این داستان دور شدن از پارتنرت به خاطر جنگ و اینا هم زیاد جالب نیست.

اگه قدرت اول منطقه اجازه بده و پاشو از رو کابل اینترنت برداره ما یه پیام به دوستمون بدیم ببینیم زنده‌ست یا نه.

حداقل به خیابون ایرانشهر و کریم‌خان و سنایی کار نداشته باشید. :(

انگار جدی جدی قراره توی سال ۴۰۴ همه‌مون not found بشیم.

خدایا درسته من گفتم آدم آرومی‌ام ولی دیگه قرار نشد بازی کنی با روحیه‌م.

خرداد، صدای سازها روی صحنه و عطر گل‌های تازه.🌻

حقیقتش رو بخواید از این بلاتکلیفی خسته‌ام. از این‌که نمی‌دونیم داره چه اتفاقی می‌افته و زندگیمون معلقه، این‌که از نیازهای اولیه‌ی زندگیمون منع می‌شیم خسته‌ام. این وضعیت حق ما نبود.

شبای تابستون باید اینجوری می‌گذشت نه با صدای موشک.

امروز رفته بودیم خرید لباس و فروشنده گفت سایز شما تن مانکنمونه؛ And that made my day. =)

تهران با تو قشنگ‌تره.

مهمونی تولد بابامه.🥂

اومدم سحر بیکری شیرینی قایقی بگیرم که گفتن تموم کردن؛ تیر آخر امروز.

فقط کافیه این وضعیت جنگ و اینترنت یکم دیگه ادامه پیدا کنه تا من به طور کامل سلامت روان و عفت کلامم رو از دست بدم.

این‌که هیچ ایده‌ای از زمان تموم شدن این وضعیت نداریم هم واقعاً آزاردهنده‌ست.