Beni anlamaya çalışmayın, zaten ben de bazen zorlanıyorum.

Hayata karşı büyük beklentilerim yok; biraz huzur, biraz kahkaha yetiyor.

Kendi kendime motive oluyorum artık. Başkası bana gaz veremiyorsa, ben kendi gazımı veririm.

Hayatımın rutini bir sürü küçük krizi çözmek. Uzmanlık alanım: Minik dramaları atlatmak.

Dışarı çıktım, bir baktım telefon yok! Çantamda üç tur attıktan sonra cebimde buldum. Şu an kimden utanacağımı bilemiyorum.

İhtiyacım olan tek şey? Beni ben yapan o küçük detaylar.

Hayatta en sevdiğim şey; başkaları yanlış yaptığında "Ben sana demiştim." diyebilmek.

Yeni bir hobi buldum, kahve çekirdeklerini renklerine göre dizmek. Bazen sıkılınca böyle sanatsal projelere yöneliyorum.

Bugün kendime süper kahraman ilan ettim. Misyonum: Kendim için bir şeyler yapmak.

En son ne zaman gerçekten rahatladığımı hatırlamıyorum. Ama sanırım bu da bir yetişkinlik belirtisi.

Fazla beklentiler yükledikçe daha çok yoruluyorum. Artık basit yaşama zamanı.

Bugün çok ciddi bir şey yapmam gerekti, sonra vazgeçtim. Ne gerek var ki?

Dışarı çıkmak mı? Dışarısı benim enerjime hazır mı, önce onu bir sorgulayalım.

Bana ayak uydurabilen bir dünya yok, o yüzden ben dünyaya ayar çekiyorum.

Tatlı bir şeyler yiyince kendimi daha mutlu hissediyorum. Psikoloji böyle bir şey galiba.

Yolda karşılaştığın engeller seni durduramaz. Sadece başka bir yol bulursun.

Arkadaş buluşması için 3 saat hazırlık yapıyorum, onlar ise 5 dakikada iptal ediyor. Vefa bu mudur?

Her şeyin yolunda gitmesini beklerken, aslında hiçbir şeyin yolunda olmadığını fark ediyorum.

Bir adım geri atmak mı? Ben hep ileri giderim. Durdurulamazım.

Kendi yolumu bulmak için başkalarının izlerini takip etmeyi bıraktım. Şimdi çok daha rahatım.