Günaydın

Varsın kötülük kazandığını sansın! Ancak bu şafağın da bir sahibi vardır.

Yeni yıla girme saniyeleri kaçırmadan,bir an dikkat kesiliyor insan. Belki bir mucize olur diye. Halbuki zamanın hükmü kesin olduğu ilerleyen dakikalarda farkına varabiliyorsun. Gerçeğin acı yanı da ömrünün çalındığıydı.

Keskin yargılamar, kıyıcı eleştiriler ve benden sonrası tufan mantığı kendimce irdelediğimde; sevgisiz,merhametsiz yaşamın sonucudur. Anlaşılamadığımız için bir başkasını da anlamak gibi derdimizde yoktur. Ne kadar da birilerinin eksilerini bulup,yerin dibine batırmaya istekliyiz

Uzaktan bakmayı seçiyorum. Çünkü mesafeler acılardan uzak tutuyor.

Mavi, beyaz bir sabahta; herkese günaydın!

Çocukken en uzak mesafe ya komşunun evi ya da bakkala kadardı. Şimdi mesafeler uzadı. Biz çocukken yollar, arabalar,paralar bozuktu. Ancak insanlar sağlamdı. Eskiden eşya sadece kullanılırdı. Şimdi ise insanlar kullanılıyor.

Birşeyi çok istediğinde ya acın olur ya da özlediğin...

Belkiler bile anlamını yitirmişti Geç kalmıştık bir kere Artık hiçbir şeye acele etmiyorum

Kötü, bilindik,açık, doğrudan çıkmaz karşına. İyilik adına çıkıverir. En acıtıcı olan da cesur,atak ve pervasızdır. Peki iyi, neden ürkek, hatta zaman zaman öfkesini içinde saklar? Çünkü kendini sorumlu hisseder. Küfesinde, sevdikleri, ahlakı ve merhameti vardır.

Kar ve Gecenin muhteşem düeti

Seneler sonra, zamanı durdurduğum yerde kaldığımı fark ettim.

Hakikatten uzaklaştıkça, hakikatın kendisiyle korkar olduk. Öyle ki, her hakikati dile getirenden de nefret eder olduk...

Gece uykularını kaçıran her neyse; gündüze sığmayan acıların vardır...

Kaybettikten sonra bilinen değerin, yarıda asılı kalmış mutluluğun ve kalabalıklar içinde yalnızlığa sığınmış bir ömrün; özrü yoktur!

Geç kalmıştık bir kere! Bizden önce uğramışlardı... Yok etmişlerdi güzellikleri. Kala kala kötüler kalmıştı. Sordum, nereye gittiler o güzel insanlar? Bana dediler ki: zamana binip gittiler...

En kötü olan nedir bilir misiniz?Kendini sevgisiz kalplere anlatmaktır.

İyi kalpler birbirini bulabilmesi için; yanlış kalplerde yolunu şaşırması mı, gerekir?

Kalbimiz ısrar eder, ancak ruhumuz acısını çeker...

Yanında durmayacak kalbe neden dokunuruz? Yoksa bir ihtimal için mi, bir ömrü kışa yatırmayı göze alıyoruz...