دوباره وسط کارم برق رفت. اومدم روی تخت دراز کشیدم و به ابرهای سفیدی که با باد همراه میشن نگاه می‌کنم. کاش ابر بودم.

امشب از اون شب‌هاست که هرچیزی غمگینم می‌کنه، از اون شب‌ها که وقتی دستم به میز می‌خوره و درد می‌گیره، برای تمام دردهایی که گریه نکردم، به گریه می‌افتم.

بیدار که شدم ساعت از ۴ گذشته بود و تو سکوت و تاریکی شب صدای نم نم بارون میومد، کولر رو خاموش کردم و پنجره رو نیمه باز گذاشتم تا نسیم خنک و صدای بارون بیشتر تو اتاق بپیچه.

پاییز که از راه برسد، پرند‌‌‌ه‌ها که به شهر بازگردند، به دیدار دوباره‌ات می‌آیم.

بارون شدید امشب خیلی قشنگه.

دیدن تصاویر شعار دادن مردم معترض تو خیابون غمگینم می‌کنه. یاد تمام اون روزها و امیدها و کشته شده‌هامون می‌افتم.

تفاوت دیدگاه‌ها در مورد یک موضوع خاص واقعا جالبه. گاهی به این فکر می‌کنی که چقدر این دیدگاه به نگاه من نزدیکه، یا حتی با وجود تفاوت، برات جالبه، و گاهی هم اینقدر از اون دیدگاه دوری که با خودت میگی، چقدر دلم نمی‌خواد اینجوری مسائل رو ببینم.

واقعا باید از آدم‌هایی که در ظاهر و ادعا زن ستیز نیستن، ولی در عمل نگاه زن ستیزانه دارن بیشتر فاصله گرفت.

می‌خوام وقتی کسی بهم میگه دوستت دارم، فقط برام چندتا واژه نباشه و از شوق، تپش‌های قلبم رو حس کنم.

ساعت ۴ صبحه و بارون‌های ریزی که داره می‌باره اینقدر خوبه که ترجیح دادم بیام کمی تو حیاط و کوچه رو زیر بارون ببینم. هوا یه جوریه که انگار وسط جنگل ایستادی و آروم آروم بارون و نسیم خنک می‌خوره به صورتت.

امشب در سومین سالگرد کشته شده‌هامون، هوا دوباره بارونیه. به یاد شما و همه‌ی کشته‌‌شدگان راه آزادی.

شهریور ۰۴

آخرین شب این تابستون هم گذشت، از این به بعد، شب‌ها‌ با نم‌نم بارون و پرواز غازهای وحشی و صدای سگ‌هایی که از دور‌دست میاد سحر میشه.

شکمم رو با آب جوش سوزوندم :(

صبح رفتم کمی کنار دریا دویدم و مرغ‌های دریایی رو تماشا کردم. کوچیک‌‌ترها و جوجه‌ها نزدیک ساحل نشسته بودن و بزرگ‌ترها براشون غذا می‌آوردن.

یه جور به این کلاس عادت کردم که وقتی یه روز برگزار نمیشه دلم تنگ میشه.

زندگی جوون ایرانی اینجوریه که هربار جون می‌کنه تا خودش رو به حداقل‌ها برای زندگی برسونه و بعد تو یه لحظه، همه چیز دوباره فرو می‌ریزه.

می‌دونم نباید خودم رو مقصر بدونم، ولی یه وقت‌هایی مثل امروز، وقتی کسی که پارتنر داره سعی می‌کنه بهم نزدیک بشه و بهم پیشنهاد میده، با خودم فکر می‌کنم چی در مورد من فکر کرده و چطور به خودش اجازه داده همچین چیزی بگه.

کاش حالا که چند روزی دارم میرم سفر، می‌تونستم ذهن شلوغم رو با خودم نبرم.

ماجرا فقط نداشتن پارتنر نیست، وقتی هم پارتنر نداری و هم دوست‌هات دورن، کم‌کم از حرف زدن درباره اتفاق‌های کوچیک روزمره و گفت‌‌وگو‌های ساده فاصله می‌گیری و یهو به خودت میای و می‌بینی چند ساله از حس‌ها و تجربه‌های روزانه‌ات با هیچکس حرف نزدی.