evde televizyon izlerken, tüm erkekler aynısınız tribine maruz kalan çocuk çaresizliğiyle.

türk televizyon tarihinde en uzun süre ile yayınlanmış günlük dizi: recep tayyip erdoğan.

söylenecek olan her şey söylenmiş, söylenecek bir şey kalmamıştır. söylenmemiş olan da zaman aşımına uğradığı için artık söylenmesine gerek kalmamıştır.

bazen yanlışların karşısında doğrular öyle bir ezilir ki, yanlışları çok daha fazla kişi benimser. kimse çıkıp doğruyu savunamaz hale gelir. bir şeyin doğru olması o şeyin gerçekleşeceği anlamına da gelmez, bir türlü gün yüzüne çıkmaz. biz bu yollarda doğrularımızı kaybetmişiz.

yarım kalanlar unutulmaz ama yine de yaşanmaz. herkes bıraktığımız yerde kalsın. devam ettirmeye zorlamak, yeni bir şeyler katmayacağı gibi geçmişteki hatıralara da zarar verir. birbirimizden uzakta geçirdiğimiz zaman dilimlerinde farklılaştık. artık birbirimize yabancıyız.

insanlar tarafından onaylanmamış haklılığın yalnızlığı.

dobra bi şekilde yüzüne doğruyu söyleyen insanlardan korkma, zaten sana karşı söyleyemeyeceği bir şey yoktur. bu zamana kadar hiçbir konuda tartışmamış olduğun insanlardan kork. sırf yaranma çabasıyla katılmadığı fikirleri onaylıyordur ama arkandan kim bilir neler düşünüyordur?

her seferinde sadece ben yazdığımda yazacaksan, sadece ben aradığımda açacaksan öyle zaten herkes karşılık verir. ilk sen yazıyor musun? ilk sen arıyor musun? ilk sen konuşma başlatıyor musun? görüşmek istiyor musun? önemli olan budur. iletişim kuralları herkes için geçerlidir.

en büyük kavgaları en sevdiklerinle edermişsin. hayatında 10 yıldır merhaba merhaba takıldığın insanlarla konuşmaya devam edersin de, en yakın olduklarınla konuşmayı keser birbirine yabancı olursun.

sahiplenilmeyen doğrunun yalnızlığı.

geçmişteki olaylar ve günümüzde yaşananlar kesinlikle gösteriyor ki atatürk ile malum kişi karşı karşıya bir seçime girme şansları olsa malum kişi kazanırmış. zaten atatürk halk oyuyla seçilmedi. genel seçim yüzü görmedi. halka kalsa padişahlıkla, halifelikle devam edilirdi.

minibüste yanıma gelen arının, ricalar sonucu gitmemesi üzerine benim müsait bi yerde inip yolun geri kalanını yürüyerek devam etmem… lan arı bile bize iş koyuyor.

hayata yenik başlamışız. sürekli geride top çevirirsek mağlubiyeti baştan kabulleniyoruz. kontra ataklarla ileriye çıkarak goller bulmaya çalışacağız. riskler alacağız. basit goller de yiyebiliriz. ama ortaya koyduğumuz çaba vicdanımızı rahatlatacaktır. gegenpress’e başlıyorum.

bazen yapacağınız en iyi tercih durumu kabullenip yolunuza devam etmektir.

eski tadımız yok. ben de artık o eski ben değilim. sen de artık eski sen değilsin. kimse eskisi gibi değil.

we’ll get up. we’ll try again. we’ll never give up. we’ll never surrender. I didn’t hear no bell. one more round.

yaşlandıkça zaman daha hızlı geçer. çocuklukta geçirilen 10 yıl, yaşlılıkta geçirilen 50 yıldan çok daha uzundur.

yarım kalan hikayeler konuşulur, hatırlanır. leyla ile mecnun geri dönene kadar 8 yıl ortalık yıkıldı. döndükten sonra insanların beklediği gibi olmadı. ben hala finalini bile izlemedim merak da etmiyorum. bu sefer bittikten sonra ise tamamen unutuldu ve yarım kalmışlık bitti.

yeni bir film izlemek için seçim yaparken saatler geçiyor. sonunda da kendimi 7562. kez kemal sunal filmi açarken buluyorum. her sahnesini ezbere bildiğimiz filmleri izlerken hem mutlu oluyorum, hem sıkılmıyorum, hem de zamanın nasıl geçtiğini anlamıyorum.

insanları affedip yola devam etmenin verdiği hafifleme rahatlığı.