desene anne, sen her şeyin üstesinden gelebilecekken ben senin tek başına çırpınışını izledim uzaktan. ben herkesin yanında dururken, sana arkamı döndüm. ANLATSANA ANNE.

“Verdiği hasarın farkında olmayan insana neyi nasıl anlatacaksın. Bir kere ben sana bunu nasıl yaptım diye, ben seni nasıl bu hale getirdim diye üzülmeyen, bir kere kaybetme korkusuyla eli ayağına dolanmayan insana neyi anlatacaksın.”

Mentalim ellerimin arasından kayıp giderken beni gloss sürerken görmüşler.

gercekten isteyen insan iliskisine sahip cikiyo cabaliyo oldurmak icin elinden geleni ardina koymuyo

nolur benden uzak durun ben geri kalan her seyi halledebilirim

yaptığın şeyin beni senden koparacağını biliyordun ve beni riske attın. her şeyi affetsem beni kaybetmeyi riske alışını affedemem.

bilmemize sevmemiz kifayet eder.

giderek her şeyden vazgeçe vazgeçe, sanki bir başkası oldum.

ben tamam desem de içimden bir ses asla kabul edemiyor bu haksızlığı

ne hissettiğimi unutup neyi hakettiğimi hatırlama dönemi

beni ancak yakan söndürür

anne babasından değer görmeyen çocuklar, genellikle anne ve babalarını sevmekten vazgeçmiyor ama kendisini sevmekten vazgeçiyor.

mesela sadece kendine değer vermekmiş sırtına giren her bıçağı daha da kanayacağını bile bile çıkarıp atmakmış ,mesele sana zarar veren herşeyi affedebilmekmiş en çok da kendini affedebilmekmiş.

bu kadar uzakta olup kalbimde uyuman ne tuhaf

vardır bi bildiği... şu cümleyi gönül rahatlığıyla kurabildiğim insanları çok seviyorum

kafam çok dolu öyle belli başlı bir şey de yok sadece dolu olduğunu hissediyorum

yanlış şeyler yapıp pişman olsam hiç üzülmem ama hiçbir şey yapmadığı için pişman olmak çok yoruyor adamı

bağırıp çağırmadığım, bak bu zoruma gidiyor diyemediğim her şey beni bir gece yarısı balkonda oturtuyor, dişimi sıka sıka susuyorum.

insanlar bi acayip ya cidden bilemiyorum kendimi bir şekilde bu gidişatın içinde göremiyorum

hayatımda belirsizlik istemediğim yaşlardayım. her şey net olsun istiyorum.