Solmaz Naraghi, ölüm döşeğinde olan Abbas Kiyarüstemi’nin çok sevdiği Sadî-i Şîrâzî’nin “Nobahari” şiirinden bestelenen parçayı söylüyor.
“Bir ömür daha lazım, vefatımızdan sonra
Çünkü bu ömrümüzü sadece umutlanmakla geçirdik...”
"-Artık daha iyiyim.
-Ne değişti peki?
-Bana dağıtılan elle oynamaya karar verdim."
Bu diyaloğa denk geldim az evvel izlediğim dizide. Galiba ruhsal huzurun tek koşulu bu. Dağıtılan elle oynamaya razı gelmek. Yoksa yaşam bir devasa direnişe, hırs dolu bir yarışa dönüşüyor.
Birine karşı duygusal bağını yitirdiğinde onun ne kadar sıradan olduğunu anlarsın. Senin sevgin, ilgin, vermiş olduğun değer ve enerjindir onu özel kılan.